Met een blinddoek om loop ik een gebouw binnen. Althans, mijn vrouw zegt dat we een gebouw binnenlopen. Ik zie niets. Een meisje dat met een bijzonder zwoele stem is gezegend heet ons welkom. Ze neemt het woord ‘kuuroord’ in de mond en iets over helemaal tot rust komen. De blinddoek gaat af en ik krijg een knuffel van mijn vrouw. Ze zegt dat ik dit heb verdiend en dat ze over twee uur terug is. Ik bedank haar voor dit romantische cadeau. Ze loopt de deur uit en het meisje vraagt of ik wat wil drinken.

Lees ook: James Worthy: 'Ik ben weer single, man. Mijn hart is gebroken'

‘Wat hebben jullie?’

‘Kraanwater met citroen of kraanwater zonder citroen.’

‘Doe dan maar met, alsjeblieft.’

Ik zie haar het glas inschenken. Die arme citroen. Ooit groeide hij aan een prachtige boom in Italië. Hij keek uit op zee en zag vrouwen in zomerjurken over de boulevard fietsen. Vandaag dobberen zijn schijfjes in een glas kraanwater. Nu begrijp ik waarom citroenen zo zuur zijn. Het meisje zet mijn glas op een tafel in de wachtkamer en zegt dat ik mijn sokken en schoenen uit mag doen. Ze zegt mag, maar ze geeft me het gevoel dat het moet. Ik trek mijn sokken en schoenen uit en neem plaats in de wachtkamer. Terwijl de citroenschijven zichzelf proberen te verdrinken van verdriet, kijk ik naar de posters die in de ruimte hangen.

Het leven is een raadsel en niets is zeker, maar wat ik wel zeker weet is dat de mooiste posters in wachtkamers hangen. Ik zie drie paarden over een Scandinavisch strand galopperen. Naast de paarden hangt een dwarsdoorsnede van een walvis. Massagesalons zijn dol op walvissen. In de hoek staat een vitrine met zes verdiepingen. Op alle zes de verdiepingen liggen stenen. Mooie stenen. Van die stenen die ik op vakantie uit de zee meeneem om aan mijn vrouw te geven. Tien minuten later lig ik op een massagetafel met mijn hoofd in een gat. Ik heb er zin in. Ik ben al acht jaar zielsgelukkig met mijn vrouw en ik moet niet aan vreemdgaan denken, maar soms wil je als man gewoon met je gezicht in een gat liggen terwijl een onbekende vrouw je schouders wakker masseert met lavendel- olie. Dichter bij vreemdgaan ga en wil ik niet komen.

Lees ook: Malou: 'Hoe denk je op deze manier een normale vent te pakken?'

Dan komt er iemand binnen. Ze ruikt lekker. Naar passievrucht en feeënzweet. Ze trekt mijn handdoek een klein stukje naar beneden en begint mijn onderrug te masseren. Haar handen zijn warm en zacht als de lippen van de duivel.

‘Ik heb de laatste tijd flink last van mijn nek en mijn schouders. Alles zit vast, weet je wel? Er staan lange files in mijn hals, alsof de boeren er aan het staken zijn,’ zeg ik.

‘Geloof mij, over een uur ben je weer helemaal de oude,’ zegt een mannenstem.

Na wat binnensmonds gevloek luister ik naar het verhaal van de man. Hij was eerst postbode, maar werd wegbezuinigd en is toen maar gaan masseren. De man masseert zoals mijn vader danst. In de auto naar huis vraagt mijn vrouw hoe het was.

‘Het was anders, maar niet per se onprettig.’

‘En hoe voel je je?’ vraagt ze.

‘Als een citroen in kraanwater.’

Deze column verscheen eerder in &C 05, 2020.