Mijn zoon is een computerspel aan het spelen. Een vrouw met vuurhanden vecht tegen een man met ijsbenen. Mijn zoon is de vrouw met vuurhanden. Hij is acht jaar en mag één uur per dag gamen. Mijn vrouw is heel erg streng wat handhaving betreft, maar ik mag de reglementen nog weleens door de vingers bekijken. Ik begon pas met gamen op mijn tiende. Mijn vader kocht een spelcomputer voor me toen ik ziek was. Er zat een soort bacterie in mijn bovenlip die ervoor zorgde dat ik op een vogelbekdier leek. Mijn vader kon me niet mooier of gezonder maken, dus toen maakte hij me maar gelukkiger. Sinds die dag ben ik een gamer.

Lees ook: Stap op dat paard. Pak die kwast. Bel hem op. Schrijf dat boek. 

'Je moet zo stoppen,' zeg ik tegen onze zoon. 

'Ik zit net in een potje. Jij weet hoe dat gaat, toch?' zegt hij. 

'Maak dit potje af en dan gaan we samen tekenen of lezen. En ik heb van die lekkere koekjes bij de banketbakker gehaald.' 

'Ik heb echt geen honger,' zucht hij. Ik weet wat hij voelt. Als ik aan het gamen ben, stop ik voor niets. Al staat mijn droomvrouw voor de deur met twee vliegtickets naar Canada, ik maak mijn spelletje af. Je moet een gamesessie altijd goed afsluiten. Net als vakanties of relaties. Of onderzeeboten. 

'Gozer, denk je dat ik blind ben?' vraag ik.

'Wat, pap?'

'Dit is een nieuw potje. De man met de ijsbenen was net nog aan het smelten en nu is hij weer helemaal intact en bevroren. Doe die spelcomputer uit, voordat ik dat ding uit het raam gooi.'

Mijn zoon weet dat ik dat nooit zou doen. Ik gooi nog eerder mijn boekenkast uit het raam en ik ben dol op mijn boekenkast.

'Dit is echt geen nieuw potje. Dit is nog het oude potje. Je hebt niet gezien dat ik die healthpotion oppakte. Poppetjes kunnen healen, toch? Of konden ze dat in jouw tijd nog niet?' vraagt hij.

'Ga niet stoer doen. Ik was al aan het gamen toen jij nog in mijn balzak woonde. Super Mario zat bij mij in de klas. Lara Croft was mijn eerste vriendinnetje. En weet je hoe lelijk de games er vroeger uitzagen? De games waren plat en hoekig. Alles zag eruit als een telraam op een centrifugerende wasmachine. Jouw generatie heeft echt een potje mazzel. Alle games van nu zien er prachtig uit. Zelfs de games op de iPad zien er mooier uit dan de games die ik vroeger op volwassen computers speelde. Je stopt nu!'

Lees ook: James Worthy: 'We hebben ruzie en ik weet niet waarom'

'Zullen we een potje tegen elkaar spelen, pap? Als jij wint, stop ik, maar als ik win mag ik nog even doorspelen.'

Ik stof een controller af en ga naast hem op de bank zitten. Hij kiest weer voor de vrouw met de vuurhanden. Ik kies voor de dolfijn die granaten uit zijn spuitgat schiet. Een uur later komt mijn vrouw thuis.

'Stoppen jullie zo, jongens?' vraagt ze.

'Ja, ja. Zo. We zitten net in een potje,' zucht ik.

Deze column staat in &C's meinummer 'Kneiterfris het voorjaar in'. Dit nummer is vanaf woensdag 20 april te koop in de winkels en in &C Webshop. En lees hier meer columns van James.