De buurjongen staat met twee oude voetbaltassen op de stoep. Hij gaat in een andere stad studeren en alles wat hij nodig heeft past in twee tassen. 'Wat ga je eigenlijk studeren?' vraag ik. 'Journalistiek in Utrecht.' 'Dus je gaat studeren om werkloos te worden?' 'Dat maakt niet uit, buurman. Ik wil gewoon verhalen vertellen.' Zijn moeder staat in de deur­opening te huilen. Alleen. Zijn vader is niet meer in beeld. Zelfs niet als onder­titeling. Hij was opeens weg. Met de noorderzon, maar zonder zoon. De buur­jongen kijkt omhoog. Zijn oude rugzak hangt nog aan de vlaggenstok. 'Wanneer ga je die weg­halen, mam?' 'Op de dag dat ik een rugzak nodig heb.'

Lees ook: James Worthy: 'Ze was de mooiste suikerspin die ik ooit had gezien'

In de trein naar Utrecht praten we over zijn vriendin. Ze gaat in Zwolle studeren. Hij zegt dat hij haar onge­looflijk gaat missen. Haar blauwe haar. Haar verrukke­lijke bulderlach. Dat ringetje door haar neus. Hoe ze als een klein kind haar brood­ korsten niet opeet. Hij gaat het allemaal missen. Hij kent haar nu twee jaar. Voordat hij haar tegenkwam, liep hij naast zijn schoenen, maar sinds zij in zijn leven is, loopt-­ie met gemak naast zijn stad en naast zijn land. De studentenkamer van de buurjongen zit precies boven een kroeg. Op de stoep staat een bord waarop staat dat de shotjes vandaag extra goedkoop zijn.

Benieuwd hoe deze column afloopt? Helemaal lezen kan in ons novembernummer 'Kinderen veranderen alles', dat nu in de winkels ligt of hier te bestellen is. Of lees 'm op Blendle.