Mijn zoon is niet bang voor me. Hij zei het zojuist recht in mijn gezicht. En hij was overduidelijk niet aan het liegen, want ik zag inderdaad totaal geen angst in zijn ogen. Hij had zijn armen over elkaar en hij stond op zijn tenen waardoor zijn lichaam extra lang leek. Ik was boos op hem, omdat hij weer eens te veel zeep had gebruikt in de douche. Dit doet hij altijd. Ik sta dus bijna elke dag in de supermarkt met een grote fles douchegel in mijn handen. Het leuke meisje dat daar achter de kassa zit, begint steeds viezer naar me te kijken. En terecht. Iemand die zo vaak zeep koopt, moet wel heel erg vies zijn.

Lees ook: James Worthy: 'Zonder aarzelen stopte ik haar kauwgum in mijn mond'

'Ik ben echt niet bang voor je, hoor,' daar zegt hij het weer. Aan de ene kant ben ik blij dat hij niet bang voor me is, aan de andere kant kan ik de opvoedmaffia horen mopperen. Het is namelijk een soort ongeschreven opvoedregel dat een kind best een beetje bang voor zijn of haar ouders mag zijn. Dat angst een kind rechter kan laten groeien of zo. Dat ontzag de enige afslag naar het rechte pad is.

In mijn jeugd was ik soms best bang voor mijn ouders. Misschien zelfs meer voor mijn moeder dan voor mijn vader. Hij kwam laat thuis en was dan moe. Zij was er altijd en nooit was ze uitgeput. Als mijn vader naar mijn rapporten keek, zag hij nooit dat wat hij moest zien. Hij was rapportblind. Mijn moeder daarentegen zag alles. En daar was ik bang voor. Ik was bang dat ze de teleurstellende waarheid zou kunnen zien. En dat ze deze waarheid aan mijn vader door zou vertellen. Daar was ik bang voor. Niet voor klappen of voor tikken. Nee, ik was bang dat mijn ouders op een gegeven moment compleet door me heen zouden kunnen kijken. En dat zelfs mijn doorzichtigheid ze zou teleurstellen.

Lees ook: James Worthy: 'Welcome on board flight SEX6969 to Orgasmville, Ohio'

'Waarom ben je niet bang voor me?' vraag ik, terwijl ik alle spieren in mijn bovenarmen aanspan.
'Omdat je te schattig bent. Jij bent pappieschattie.'
'Dus ik ben echt niet angstaanjagend?'
'Totaal niet. Mensen zijn toch ook niet bang voor Superman?'
'Dus ik ben een soort Superman?' vraag ik.
'Dat hoor je mij niet zeggen, maar je hebt al wel een paar keer mijn leven gered. Waarom zou ik bang zijn voor iemand die niet wil dat ik bang ben?'
'Maar je bent soms wel bang voor mama, toch?'
'Ja, maar heb je mama gezien wanneer ze boos is? Als ze boos is, is ze een soort Kapitein Haak, maar dan zonder haak. Ben jij nooit bang voor mama?' vraagt hij.
'Bang is een groot woord, maar jouw moeder is inderdaad gezegend met een persoonlijkheid die gezag inboezemt.'
'Haha boezem.'
Mijn zoon springt in mijn armen en kust mijn wangen aan gort. Hij is niet bang voor me en dat is prima. Mijn zoon is niet bang voor me en ik ben aan het beven van geluk.

Deze column staat in het septembernummer van &C 'Nu of nooit'. Deze is vanaf morgen te koop in de winkels en in &C Webshop. En lees hier meer columns van James.