In de ochtend schrijf ik vrij vaak zinnen op de beslagen douchedeur. Nieuwe zinnen. Zinnen die ik niet wil vergeten. De douche is wat dat betreft al jaren mijn grootste inspiratiebron. Ik spoel er alles van me af, zodat andere dingen weer aan mevast kunnen blijven plakken. Het fijne aan schrijven op een douchedeur is dat de zinnen af en toe opeens terugkomen. Stoom kan de zinnen van vorige week weer zichtbaar maken. Rouwen werkt ongeveer hetzelfde. Als ik naar bepaalde muziek luister, is mijn vader voor heel even zichtbaar. En als ik door een bepaalde straat loop, zie ik hem heel even staan. Heel even.

Lees ook: James Worthy: 'Ik voel me schuldig omdat ik vader mag zijn'

Rouwen is genoegen nemen met even. Het koesteren van die korte ogenblikken. En dat je die ogenblikken dan inblikt en opwarmt op de dagen dat je de maag van je ziel kunt horen knorren. In de favoriete tekenfilm van mijn zoon droomt een hond dat hij een enorm bot in de tuin begraaft. De volgende ochtend zoekt hij in de tuin naar dat bot. Sinds de dood van mijn vader ben ik die hond. Ik graaf naar dingen die alleen nog in mijn dromen bestaan. Overdag kijk ik naar de aarderesten onder mijn nagels. Ik word er rustig van. Zolang ik graaf, ben ik dat wat ik zoek nog niet vergeten. Want dat is ook wat rouwen is. Het simpelweg leren leven met het feit dat je iemand steeds verder gaat vergeten.

Hoe kun je je vader vergeten? Hij zit in je hart. Hij zit in je bloed, hoor ik je denken. Inmiddels ben ik dertien maanden aan het rouwen. Ik denk elke dag aan hem, maar toch weet ik af en toe niet meer hoe zijn stem klonk. Of wat de kleur van zijn ogen was. Of ik ben zijn manier van niezen vergeten. Mijn vader overleed dertien maanden geleden en ik weet niet eens meer hoe zijn nies klonk. Had ik zijn nies maar ingeblikt. 

Maar naast dit alles is rouwen voornamelijk gewoon heel erg mooi. En trouw ook. Bijna alles in het leven is tijdelijk. Vervangbaar ook. Twee dagen nadat we onze baan verliezen, hebben we een nieuwe baan. En dan ben ik nog niet eens over onze gebroken harten begonnen. Nog voordat de scherven de grond hebben kunnen raken, hebben weiemand anders. En dat is helemaal niet erg. Het leven is kort. Ach, het leven is zo kort. Alles gaat weg, maar gelukkig blijft het gemis. Het gemis blijft gelukkig.

Lees ook: James Worthy: 'Ik kan de opvoedmaffia horen mopperen'

Wat ook mooi aan rouwen is, is dat er geen regels zijn. Alles mag en alles kan. Rouwen is een soort zomervakantie zonder einde. Zo heb ik gisteravond met de urn van mijn vader gedanst. Ik had een feestje en kwam ietwat beschonken thuis. Mijn vader stond in de boekenkast en ik zag dat hij zich aan het vervelen was. Dus toen zette ik snel maar wat muziek op. Ik pakte hem op en drukte hem tegen mijn borst aan. Ook dat is rouwen. 

Gisteravond heb ik met mijn lieve vader gedanst, en ik kon hem niet bijhouden.

Deze column staat in het novembernummer van &C 'Rouw op je dak'. Deze is vanaf morgen te koop in de winkels en in &C Webshop. En lees hier meer columns van James.