Malou: 'Eens in de maand word ik droog en zonder hoogtepunt genaaid'
Malou Holshuijsen (31) schrijft over de schoonheid van het leven en alle mislukkingen die daarbij horen. Elke vrijdagnacht van 2 tot 5 uur presenteert ze op Radio 1 het programma De nacht van de radio. Malou woont in Amsterdam en sinds augustus schrijft ze een maandelijkse column in &C.
Eens in de maand word ik droog en zonder hoogtepunt genaaid. Dat staat vast in vier cijfers. TWAALFHONDERDVIJFTIG, het buitenproportionele bedrag dat maandelijks van mijn rekening wordt geplukt om te mogen wonen op de Solebaystraat in onze prachtige hoofdstad. Een pittoreske buurt naast de snelweg, waar ik woon in mijn flat van vijftig vierkante meter. Voorzien van een authentieke keuken uit 1934, een superefficiënte badkamer waarin je op het toilet kunt douchen, een vierdimensionale installatie, zodat je kunt ruiken wat je buurvrouw van drie huizen verderop staat te koken, en muren van karton waardoor je kunt horen dat de papegaai van de buurman een keer rekwisiet is geweest op de set van een pornofilm. Twaalfhonderdvijftig euro inclusief zuurstof. Exclusief gas, water, licht, partner, internet, servicekosten, waardigheid en zelfrespect.
Lees meer: Malou: 'Mannentepels mogen overal, want die zijn normaal'
Hoe ik hierin ben terechtgekomen? Het geëmmer begon twee jaar geleden toen mijn beste vriendin, bij wie ik inwoonde, een vriend kreeg en zij samen besloten een eigen derde persoon te maken in plaats van mij te blijven voorzien van betaalbare woonruimte. De egoïsten. Mijn avontuur startte met naast mij een miljoen andere woningzoekers in het labyrint dat woningmarkt heet. Het woord ‘markt’ wekt de suggestie dat er naast het gevraagde product ook aanbod is, maar dat ligt in Amsterdam iets anders. Het woningaanbod in Amsterdam kun je vergelijken met een klein stukje brood dat je aanreikt aan je neefje van drie om het aan de eendjes te voeren, maar dat dan door een heel grote meeuw uit de klauwen van de peuter wordt gegrist. Dan duiken er tientallen andere meeuwen op het stukje brood, sterven de eendjes een langzame verdrinkingsdood en sta jij ondergekakt aan de wal met een jankende kleuter aan de hand.
Ik begon optimistisch en had eisen waaraan mijn toekomstige woning moest voldoen. Dat duurde precies een week. De eisen vertroebelden en afwijzing begon vertrouwd te voelen. De lat die ik mezelf had opgelegd, daar struikelde ik inmiddels over en de wanhoop zou mij doen intrekken in een garagebox. Even een kleine side note: een garagebox in Amsterdam kost net zo veel als een eengezinswoning in Rheezerveen. Dat ligt in Overijssel. De donderslag bij heldere hemel vond plaats op een woensdag. Ik werd uitgenodigd voor een bezichtiging op de Solebaystraat omdat iemand had afgezegd. Als woningzoekende een bezichtiging afzeggen is een beetje hetzelfde als op safari een zeldzame tijger tegenkomen en besluiten te gaan wordfeuden in plaats van een foto te maken.
Lees meer: Malou: 'Ik moet altijd lachen als er geboerd wordt'
Dus daar stond ik, met drie expatstellen uit Engeland in de kleine huiskamer aan de Solebaystraat, die vernoemd is naar de slag om Solebay waar, grof samengevat, Michiel de Ruyter een paar vloten in de fik zette en duizend Engelsen levend verbrandden. Nou leek me dat een beetje overdreven, dus ging ik all-in professioneel makelaar-hielenlikken. Het hielenlikken werkte. Of ik was gewoon de eerste die het inschrijfformulier inleverde. Het maakt niet uit, want ík versloeg de Engelsen! Deze keer was ík de meeuw die ervandoor ging met het stukje brood. De woningmarkt in Amsterdam is een zeeslag waarin eenden sterven en schepen blijven aanvaren, omdat debielen als ik het accepteren maandelijks drooggenaaid te worden.
Malou is op dit moment op zomervakantie. Je leest hier haar leukste eerder verschenen columns.
Deze column verscheen eerder in magazine &C 12, 2018. Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.
