Marloes: 'Ik weet niet hoe ik vandaag overleef zonder middagslaapje'
Marloes is moeder van Kiki (2) en zwanger van de tweede. Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar leven als moeder. Vandaag weigert Kiki haar middagslaapje.
Het begint allemaal met een protest vanuit het niets omstreeks 12 uur ‘s middags:
‘Ik ben niet moe-oe-oe-oe.’
Kiki rent naar de gordijnen en gaat erachter staan in de hoop dat ze daar niet gezien wordt en ik het hele concept ‘middagslaapje’ maar gewoon laat vallen. Ze heeft dikke pech, want a. haar roze jurk piept vrij zichtbaar van achter het gordijn en b. ik ben bereid om in ieder verzoek flexibel mee te gaan, maar niet als het over het middagslaapje gaat. Dat is heilig en ik weet simpelweg niet hoe ik deze dag ga overleven als we nu niet allemaal snel in bed gaan liggen. Overslaan kent enkel verliezers, want zowel Kiki en ik hebben dan de neiging om te veranderen in een heks. En heks versus heks omstreeks vier uur ’s middags is niet echt aan te raden voor de rust in huis.
Lees ook: Marloes: 'De nesteldrang is toegeslagen'
Inmiddels is Kiki gevlucht naar de tafel. Met een pruillip zit ze eronder en af en toe snikt ze ‘niet naar be-ee-eed’. Ze is eigenlijk altijd een enorme slaapkop geweest. Totaal niet een opvoedkundige prestatie van formaat van mijn man en mij, maar gewoon pure mazzel. Natuurlijk zijn er fases geweest dat het wat minder ging, maar in essentie is dit een kind dat graag in bed ligt. Ik ben dus niet meteen in paniek van dit protest en besluit haar nog een kwartiertje te laten spelen. Wellicht is ze gewoon echt nog niet moe?
Een kwartier wordt een half uur en het protest wordt alleen maar luider.
‘Misschien moet je dan ook niet in je ogen wrijven,’ zeg ik terwijl mijn geduld in rap tempo op begint te raken. Kiki is namelijk duidelijk moe. Ze vertoont alle symptomen en dus ga ik niet meer mee in haar staking. Ik pak haar op en begin met een huilend kind aan de tocht naar boven.
Ik leg haar met een extra vrolijke stem in bed waar ze verder krijst, huilt en roept dat ze ‘niet moe-oe-oe’ is en dat ze ‘naar neden’ wil. Ik ben echter niet van plan om mij uit balans te laten brengen, want ik weet zeker dat ze na een paar minuten bokken gewoon stil is. Dit gaat goedkomen. Let maar op.
Een uur later heeft niemand in huis geslapen en heb ik in 60 minuten tijd alle opvoedkundige tactieken tegelijk toegepast. Iedere 5 minuten terug om te melden dat het tijd is om te rusten en daarna de hardcore ‘ik kom je over een half uur halen en het boeit me geen reet of je gaat slapen of niet, hier heb je ook meteen een boek’-methode. Die laatste tactiek zorgt eindelijk voor stilte, maar wanneer ik een half uur later weer haar kamer in kom, tref ik geen slapende Kiki aan, maar twee grote, zeer wakkere ogen.
Lees ook: Marloes: 'Schat, het is honderd procent zeker een jongen'
Fase, slechte dag, sprongetje? Ik heb het in de dagen die volgen wanhopig aan iets proberen toe te wijzen, om uiteindelijk te moeten concluderen dat we inderdaad in een nieuwe fase zitten. En in dit nieuwe pakket zit geen middagslaapje meer. Het is alsof je favoriete burger bij de McDonalds zonder melding of verdere uitleg ineens uit het assortiment wordt gehaald. Janken. En dan vervolgens erachter komen dat ze hem in België nog wel verkopen, want slapen op de opvang blijkt een ander verhaal.
‘En, heeft ze ook geslapen en zo?’ vraag ik nieuwsgierig op de opvang na 3 dagen thuis zonder middagslaapje.
De leidster kijkt me aan alsof ze water ziet branden.
‘Kiki lag zo diep te slapen dat we haar gewoon wakker moesten maken.’
De opvang is dus voor ons beiden een moment om even helemaal bij te komen… Die peuterpuberteit is echt wreed.
Lees hier meer van Marloes Berghege.
