Baby aan boord #6: Stemmingswisselingen
Marloes is zwanger van haar eerste kind. En in verwachting zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar zwangerschap. Deze keer: stemmingswisselingen.
Ik ben een agressieve, zwangere vrouw. Dat eerste komt door dat laatste. Ik dacht dat zwangere vrouwen juist emotioneel zijn en bij iedere scheet beginnen te huilen. Nou, ik niet. Het lijkt wel alsof mijn hormonen van schrik de verkeerde kant op zijn geschoten. En nu is mijn gebruikelijke ‘pais en vree’-karakter getransformeerd in een soort Kim Jong-un met een zeer kort lontje. De groep mensen die ‘hoog in mijn allergie’ zitten, wordt met de dag groter.
Lees ook: Baby aan boord #5: Het zwangerschapsforum
Ik denk met weemoed terug naar de tijd dat ik nog vrolijk was en het goede in de mens en de wereld zag. Ik vrees dat al mijn positiviteit, net als mijn vitamines en mineralen, naar de baby gaat en dat er gewoon weinig tot niets over is voor mij.
Voor al die mensen die ik de afgelopen tijd ook echt verbaal duidelijk heb gemaakt dat ze tot de ‘hoog in mijn allergie’-club behoren: sorry. Vooral die meneer van een niet nader te noemen energiebedrijf die belde op een – laten we het zo noemen – verkeerd moment. Laat ik jullie allereerst zeggen dat het niet lastig is om bij mijn club te komen. Vrij makkelijk zelfs. Een verkeerd paar schoenen of een licht accent is al genoeg. En ten tweede: it’s not you, it’s me. Ik ben de gekkie in dit geheel. Om de aarde toch nog een leuke plek te maken de komende maanden, heb ik een klein lijstje gemaakt met dingen die je kan doen of vermijden als je in mijn aanwezigheid bent:
1. Zap meteen weg bij reclames van Merci-chocolade. Deze reclame in het bijzonder wekt behoorlijk wat woede op en zorgt ervoor dat objecten in mijn directe omgeving naar de televisie worden gegooid. Ik trek al dat zoete geknuffel gewoon niet. De chocolade zelf trek ik wel prima.
2. ‘Probeer ook een beetje van je zwangerschap te genieten, hè! Dit is zo’n bijzondere tijd!’ Niet zeggen. Het is lief bedoeld, maar ik krijg ‘m bijna dagelijks te horen en soms is het genieten gewoon even ver te zoeken. Ik bedoel, zou jij ook genieten als je voor de tweede keer met een brandende vagina op de fiets naar de dokter zit met slippers aan, omdat je door al het vocht dat je vasthoudt geen enkele schoen meer past? Dankbaar voor het feit dat ik zwanger ben? Zeker. Genieten? Lastig punt.
3. Geef me eten. Een lege koelkast, een ‘ik dacht we gaan dit eerst doen en dan eten’: nee. Gewoon nee. Naast agressief en zwanger, ben ik ook hongerig. Slechte combo.
4. Vermijd het onderwerp gewicht. Altijd. Or suffer the consequences.
Lees ook: Baby aan boord #4: De gender reveal
Je snapt dat het vooral mijn man is die de ergste klappen opvangt. Hij krijgt het zwaar te verduren. Maar in deze hormonale storm blijkt hij opeens te beschikken over engelengeduld. Net als zijn ongeboren dochter, kan ook ik niets fout doen. Wat ik ook doe, wat ik ook zeg, hij blijft kalm en probeert de situatie voor me te relativeren. Lief. En bloedirritant.
Misschien moet er bij nader inzien maar één punt op het lijstje: Ga Marloes uit de weg bij hormonale momenten. Je kan het toch nooit goed doen.
Lees hier meer van Marloes Berghege.
