Baby aan boord #1: De zwangerschapstest
Marloes is zwanger van haar eerste kind. En in verwachting zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar zwangerschap. Deze keer: de zwangerschapstest.
Vooruit, misschien had ik het moment van de positieve zwangerschapstest een tikje geromantiseerd. Het zou prachtig worden. Ik zou naast mijn man op het bed zitten in een kimono van satijn – die ik niet heb – met in mijn handen De Test. Na een tijdje zou er een tweede streep tevoorschijn komen, zouden mijn ogen groot worden en zou ik mijn hand voor mijn mond slaan. Ik zou een Maxima-waardige traan laten en mijn dolgelukkige man om de hals vliegen. (Precies zoals in al die Amerikaanse live pregnancy tests die ik heb gezien op YouTube. Jep, guilty…)
Lees ook: Baby aan boord #2: Nieuwe eetgewoontes
In plaats daarvan sta ik ‘s avonds in de badkamer, in onderbroek en met mijn make-up voor de helft eraf gehaald, te staren naar een bijzonder vage zwangerschapstest. Ik zie echt wat. Of niet? Ben ik nu officieel zo’n vrouw geworden die overal strepen in ziet? Mijn man, tevens in onderbroek, weet het ook niet zeker. Hoe kan dit zo vaag zijn? Het is toch gewoon: streep of geen streep? Terwijl ik de test nog een keer in het licht hou, krabt mijn man aan zijn billen en zegt: ‘Ja, ik weet het ook niet. Morgen nog maar eentje doen.’ Hij kruipt weer in bed. Ik blijf verdwaasd achter.
Even terug naar het begin. Je doet zo’n test natuurlijk niet voor niets. In principe is dé indicator voor een zwangerschap en het startsein voor het doen van een test: het uitblijven van de menstruatie. Zoals het ‘wij-proberen-zwanger-te-worden-forum’ zo poëtisch zegt: geen bloed, geeft moed. Duh, hoor ik je zeggen. Maar nu komt het. Deze maand was ik gewoon ongesteld geworden. Jammer. Volgende maand beter. Toen het bloeden na drie dagen opeens stopte (in plaats van de gebruikelijke volledige week), schold ik op de pil. Sinds ik drie maanden eerder was gestopt, was het iedere maand überhaupt al een vraag wanneer ik onderhand eens ongesteld ging worden. Met deze korte menstruatie erbij, kon ik officieel concluderen dat mijn cyclus helemaal van de wap was.
De enige reden dat ik nu tóch naar een zwangerschapstest zit te kijken, is omdat mijn man het opvallend vond dat ik als een stofzuiger door het eten ging. Om te bewijzen dat ik ‘gewoon’ honger had en mijn lichaam beter ken dan hij, deed ik dan toch maar een test. Insert verwarring.
De ochtend na de eerste test: wéér zo’n vage kutstreep. Je kan het niet eens een streep noemen. Het woord gezichtsbedrog is meer van toepassing. Kan je niks mee. En het feit dat ik behoorlijk gebloed heb, maakt het er niet duidelijker op. Ik googel me suf. Volgens het internet ben ik óf zwanger óf heb ik een vroege miskraam gehad. Of ik ga dood. Dat zou ook nog kunnen. Ik schakel een dokter in, maar ook die kan niet helpen. We moeten afwachten. Wat?! Hoe kan ik nu nog functioneren? Zelfs mijn man begint er minder goed van te slapen.
Lees ook: Baby aan boord #3: De eerste echo
Zes dagen en acht testen later denken we het zeker te weten. Een digitale test – die zijn zo duur, dat je ze eigenlijk alleen gebruikt als je het al zo goed als zeker weet – geeft het verlossende woord. Zwanger. Geen Maxima-traan, geen romantisch moment. We zitten lijkbleek van het slaapgebrek en het piekeren tegenover elkaar.
‘Nou, volgens mij ben je zwanger.’
‘Ja, ik denk het ook. En nu?’
Marloes is even met zomervakantie. Tijdens de break blikken we terug op haar mooiste momenten.
Lees hier meer van Marloes Berghege.
