Baby aan boord #22: Uit wandelen
Marloes is onlangs moeder geworden van Kiki. Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar leven als kersverse moeder. Deze keer: uit wandelen.
Door het sporten in zwangere staat heb ik een aardig netwerk van kersverse moeders opgebouwd. Niets fijner dan samenkomen en kletsen over onze baby’s en de bijbehorende onzekerheden ('De poep van Kiki was vanochtend opeens groen. Jij had toch die poepkaart van het consultatiebureau?'). Gedeelde smart is halve smart én je kan om beurten naar het toilet. Een pluspunt.
Lees ook: Baby aan boord #21: De eerste keer alleen met de baby
Vandaag ga ik wandelen met vriendin A. Ik voel me moeder van het jaar. Niet alleen is mijn kind schoon en ligt ze met een volle buik in de wandelwagen te slapen in een panterbroekje, ik heb ook nog eens een cappuccino met kokosmelk in de bekerhouder van mijn spliksplinternieuwe wandelwagen. A. maakt het feest compleet door lemontaartjes te kopen voor bij de koffie. De zon schijnt. We are living, zeg maar, the life. Ik heb alles onder controle en ben zelf, naar mijn bescheiden mening, ook nog eens behoorlijk on fleek.
En dan ruikt het naar kak. Niet baby-kak, maar gewoon kak. Ik kijk onder mijn schoenen. Niets. A. kijkt onder haar schoenen. Ook niets. Misschien is iemand zijn tuin aan het bemesten? Vast. We halen onze schouders op en lopen verder. Maar de geur blijft.
Dan valt mij opeens op dat er wel heel veel blaadjes aan het rechterachterwiel zitten. Apart. En dan valt het kwartje. Ik ben met mijn shiny wandelwagen door een enorme hondendrol gereden. En zo te zien is het geen dumpje van een Chihuahua. Nee, dit moet een soort paard zijn geweest. Man, man, man. En nu? In paniek kijk ik naar mijn vriendin A. We duiken onze luiertassen in. Gewapend met babydoekjes en twee thermoskannen met gekookt water kniel ik voor het kakwiel. Ik gooi er een plens water overheen. Weinig progressie. Het zit ook al helemaal in de groeven. En het moet er toch echt af, want als je in een appartement woont, kan je een kakwiel niet laten voor wat het is. Hoe los ik dit nou weer op? Dit staat dus nergens in de boekjes, hè.
Na een brainstorm van een kwartier staan A. en ik bij een benzinepomp. Onze eerste ingeving was de hogedrukspuit van de carwash. Gelukkig hadden we geen muntjes, want dan waren we er waarschijnlijk snel achtergekomen dat de kak dan misschien wel van het wiel gaat, maar ook in het rond vliegt.
Lees ook: Baby aan boord #20: De kraamweek
Uiteindelijk bieden een velgenborstel (ik wist niet van het bestaan af) en een waterkraantje hulp. Langzaam schrob ik alle kak van het wiel. Ik ben niet langer on fleek, maar on kak. Met je kokoscappuccino. Al die tijd slaapt Kiki tevreden door. Want of ik nou wandel of kak van de wagen sta te schrobben, het maakt haar niets uit. De wandelwagen gaat in beide scenario’s op en neer en dus slaapt ze heerlijk door. Heeft er in ieder geval eentje een fijne middag gehad. Met één brandschoon wiel lopen we weer terug naar huis.
Lees hier meer van Marloes Berghege.
