Ik heb een pittige week achter de rug. De buikgriep is terug. En hoe! Voor mijn gevoel is het gisteren dat mijn column over Kiki's laatste episode van buikgriep online kwam, maar helaas heerst er weer iets op het kinderdagverblijf en heeft Kiki de dans wederom niet kunnen ontspringen. De vorige keer bleef het bij spetterpoep, maar deze keer is er nog een extra component. Er wordt gekotst. En dan niet van die lieve melk-barfjes…

Mensen die mij kennen die weten dat ik twee fobieën heb: alles rondom de anus (een thermometer daar in de buurt zorgt voor hevige paniek) en overgeven. Dat laatste vind ik zo goor dat ik inmiddels expert ben in het wegpuffen van het-gevoel-van. Dit resulteert er wel in dat ik een stuk langer misselijk ben, maar dat boeit me niets. Als ik het ook maar enigszins kan tegenhouden, dan doe ik dat. Mijn anus-fobie heb ik al redelijk overwonnen tijdens en vooral na de bevalling. En nu zal mijn braak-fobie er ook aan moeten geloven.

Lees ook: Dreumesdingen #13: Het Duplo-incident

Het hele gezin begint inmiddels te wankelen. Ik ben misselijk en heb ontzettende krampen en mijn man loopt non-stop naar de wc. Gaat lekker. We duiken met zijn allen vroeg de mand in en hopen op het beste. Om half een 's nachts horen we Kiki snikken. Ik vind haar rechtop in bed met een berg kots ernaast. Shit. Mijn man voelt zich ronduit beroerd, dus heb ik opruimdienst, braak-fobie of niet. Ik maak eerst Kiki schoon en zet haar bij mijn man in bed. Ze legt meteen haar hoofd op mijn man en vertrekt richting dromenland. Dat is dan wel weer schattig.

Oké. Wat doe je met zo'n berg kots? Eerst met toiletpapier scheppen? Ik heb geen idee. Dit is de eerste keer dat ik hiermee te maken heb, maar ik kan mijn moeder niet lastigvallen op dit tijdstip. Ik zet het raam open en zoek ondertussen naar braak-opruim-hacks op het internet. Iemand heeft dé tip. Gretig klik ik erop: ‘Je moet er zand opgooien. Het zand absorbeert de kotsvlek en weg is ‘ie.'

Daar heb ik dus niets aan. Toch maar eerst met toiletpapier aan de slag dan. Met veel gekreun en hier en daar een snik begin ik te scheppen. Dit is echt mijn ergste nachtmerrie. De kots is grotendeels wit. Is dit nou serieus van die drie happen yoghurt die ze heeft gegeten? Vanaf nu eet ik nooit meer yoghurt, dat weet ik wel. Als de grootste brokken in de toiletpot liggen, haal ik de hoes van het matras eraf. Dit zorgt ervoor dat nog wat mini-stukjes op de grond belanden. DE HORROR. Met verstand op nul ga ik door. Nadat ik alles in de wasmachine heb gestopt, het hele bed en het omliggende gebied met een sopje heb aangepakt en er weer frisse lakens op heb gedaan, ga ik Kiki halen om haar weer terug te leggen in haar eigen bedje.

Lees ook: Dreumesdingen #12: Opvoedlessen van NikkieTutorials

Als ik onze slaapkamer binnenkom, ruik ik meteen een vrij gore lucht. 

‘Schat, wat ruik ik?' 
Mijn man schiet wakker.
‘Weet ik niet. We lagen lekker te slapen.' 

Mijn man pakt Kiki op en dan zie ik wat ik ruik: diarree. Over ons hele bed en ons hele kind. Fuck. My. Life. We maken weer eerst Kiki schoon en leggen haar op bed. Als we vervolgens ons bed afhalen, herinner ik mij dat deze lakens er pas net om zaten en de oude lakens pas gewassen en nog zeiknat zijn. Er zijn dus geen schone lakens. We hebben nu nog twee opties: of we wikkelen onszelf in een handdoek en gaan gewoon op het matras liggen, of we gaan voor het logeerbed. Die lakens lagen ook klaar om gewassen te worden – vrienden hebben er één nacht op geslapen – maar die kunnen nog wel een keertje. Dit is een noodgeval. Dit is wel het laatste setje lakens dat we hebben voor iedereen. Kiki's lakens zijn ook op. Er mag dus niemand meer kotsen of een diarree-aanval krijgen. In ieder geval tot een uurtje of 7 in de ochtend. Dan gaan we wel weer wassen en nog minimaal drie setjes nieuwe lakens voor iedereen aanschaffen. 

Hoe was jouw week?

Lees hier meer van Marloes Berghege.

Marloes is even op vakantie, daarom lees je op andc.tv nu herhalingen van haar leukste columns.