Baby aan boord #43: Het leed dat tandjes heet
Marloes is nu 10 maanden moeder van Kiki. Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar leven als moeder. Deze keer: Kiki krijgt tandjes en dat is niet gezellig.
Het begon met kwijlen. Opeens. Van de ene op de andere dag gingen de kranen open. Kin, hals, borst: alles was volcontinu kletsnat. Ik begreep voorheen nooit die 'bibs' (chic woord voor kwijlslabbetje), want Kiki kwijlde eigenlijk helemaal niet. Zal wel een mazzeltje zijn, dacht ik. Het bleek stilte voor de, eh, tsunami. Inmiddels heb ik er meerdere in de kast liggen en vraag ik me vooral af waarom die bibs niet langer zijn. Dat kwijl is toch niet allemaal op te vangen met zo’n mini reepje stof? Gekkenwerk. Terug naar mijn verhaal.
Lees ook: Baby aan boord #42: Vagina 2.0
Na het kwijlen kwam het knagen. Op alles. Een konijn was er niets bij. En niet op bijtringen. Natuurlijk niet. Sophie de Giraf werd woest aan de kant gegooid en Kiki zette koers naar schoenen, kabels en, het allerliefst, de beugel van de kinderwagen. Ik corrigeerde als een malle. Uiteraard zonder effect. Na twee weken was ze door de beugel van de kinderwagen heen. Oeps. Ik googelde of dit normaal gedrag was. Ik vond zelfs geen discussie op een forum. Verontrustend…
Tijd om verder te zoeken had ik niet, want Kiki was overgegaan op een moordend poepschema. Met een lucht. Ik herhaal: Een. Lucht. Niet te doen. Zuur, volwassen. In ieder geval niet iets wat je een paar keer per dag in het broekje of tot aan de nek wilt vinden. Om het allemaal af te toppen werd Kiki ook nog knorrig. Très ongezellig. En toen, net toen ik het echt effe niet meer wist, verscheen er een piepklein wit puntje op een willekeurige plek in haar mond. Ineens viel het kwartje. Het kwijlen, de poep: we hadden hier te maken met tandjes. Gelukkig, want dat betekende ook dat het tijdelijk was.
Flashforward naar een aantal maanden verder: hoeveel tanden kan een baby krijgen? En waarom doen ze dat niet gewoon in één keer? Dan is het een week ‘de tandjes op elkaar’ (pun intended), maar dan ben je er wel vanaf. Kiki is er best gevoelig voor, dus het is elke maand weer raak. Kwijlen, knagen, zure kak, knorrig, wit puntje en repeat. En er zijn nog heel wat tanden te gaan. Slik.
Lees ook: Baby aan boord #41: Momcation
En hoe poets je die tandjes ook? Iedere dag doe ik braaf een poging, maar ik heb het idee dat ik meer Woezel en Pip tandpasta in haar mond aan het smeren ben dan dat er effectief gepoetst wordt. Af en toe raak ik iets hards. Laten we hopen dat dat genoeg is om tandsteen te verwijderen. Mocht mijn tandarts dit lezen: hoi.
Kleine witte monsters zijn het, maar eerlijk is eerlijk, ze zijn ook behoorlijk schattig. Kiki heeft een enorm gat tussen haar twee voortanden. Ik heb vernomen dat die poort nog iets verder sluit als de kiezen komen (can’t wait), maar die spleet maakt haar bekkie wel lekker guitig. Te lief.
Eerst was alles bij mij een sprongetje, nu is alles sowieso een tandje. Heel gevaarlijk, want laatst bleek het inderdaad een tandje, maar ook een dubbele oorontsteking. En ik maar roepen: Ze is helemaal niet lekker, die stomme tandjes. Je moet wel scherp blijven natuurlijk. Net als die tandjes. Op de valreep nog even een tip: geen vingers meer dichtbij de mond van je baby als die witte puntjes verschijnen. Zeer gevaarlijk en pijnlijk. Ik spreek uit ervaring.
Lees hier meer van Marloes Berghege.
