Marloes: 'Kiddy pasta mijn reet, denkt Kiki. Ik wil jouw risotto'
Marloes is nu 20 maanden moeder van Kiki. Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar leven als moeder. Vandaag over altijd je eten moeten delen met een dreumes.
Ik ben samen met mijn man en Kiki een paar dagen op exotisch Ameland. We hebben mazzel, want de zon schijnt als een malle. Helemaal vakantie. Helemaal uit. Na een dag strand lopen we rond vijf uur 's middags gedoucht en met de natte haren achter de oren gekamd door het dorp, op zoek naar een leuke tent om iets te gaan eten. Zonder kind had ik op dit tijdstip waarschijnlijk nog met een fles rosé en zand in alle naden, stinkend naar de zonnebrand ergens bij het strand gezeten. How things have changed.
Lees ook: Marloes: 'Kiki's coupe lijkt op de New Kids-heren uit Maaskantje'
We strijken neer bij een redelijk sjiek de friemel restaurant. Niet het type patat met appelmoes. Nu Kiki gewoon met de pot mee-eet is uit eten gaan een stuk makkelijker geworden. Zolang we er niet een avondvullend programma van maken en een beetje het gas erop houden, is er een hoop mogelijk.
Als er brood is ook. Terwijl wij wachten op ons moeilijke voorgerecht – een soort van toren met diverse hapjes in de categorie 'tuna tartar'– vermaakt Kiki zich prima met het mandje brood met aioli dat op tafel is gekomen. Kiki blijkt een double dipper, want de aioli valt zeer in de smaak. Op een gegeven moment laat ze het brood zelfs zitten en dipt ze er hele vuistjes in. Dat is misschien iets te veel aioli. Mijn man zorgt er als een soort Hans Kazan voor dat het bakje er 'opeens' niet meer is. En het fijne van een dreumes is dat je daar prima mee wegkomt. De aandacht gaat terug naar het mandje brood.
De toren met happen is er. Kiki duikt er meteen head first in. Zowel mijn man als ik houden een dreumeshandje in bedwang.
'Nee, Kiki. Dit is voor papa en mama. Kiki heeft brood en zo krijg je pasta bolognese.'
Ik zeg het opgewekt alsof het allemaal een bijzonder goede zaak is. Pasta bolognese mijn reet, denkt Kiki. Die toren moet ik in. Uiteindelijk vinden we in de toren een stuk bruschetta en drie stukken tomaat die enigszins geschikt zijn voor kinderen onder de 2. Terwijl Kiki weer rustig zit en haar tomaten opeet, schrokken mijn man en ik al het rauwe ongeschikte voer zo snel als we kunnen naar binnen.
Lees ook: Marloes: 'Vriendschappen die meer energie zuigen dan geven: ik ken ze'
Over naar het hoofdgerecht. Ik heb een risotto met truffel en champignons. Pardon. Ik bedoel natuurlijk: ik had een risotto met truffel en champignons. Want ook nu verdwijnt er weer een dreumeshandje in mijn eten. 'Kiki ook!' roept Kiki met voor haar een kiddy pasta bolognese. Ze heeft in haar mond al een flinke hap pasta zitten, maar nu ze mijn risotto ziet, spuugt ze het uit op haar hand en geeft het aan mij. 'Bah,' zegt ze en ze wijst naar mijn bord. 'Kiki oohook!' Oké, oké, oké.
Geen bord van mij is tegenwoordig nog veilig voor de grijpgrage handjes van mijn dreumes. Het is voor Kiki een principekwestie. Ze moet alles wat ik eet, ook eten. Niet omdat het per se lekker is. Sterker nog, vaak spuugt ze het gewoon uit. Maar wat van mij is, is ook van haar, toch? Ik als moeder zou de beginselen van sharing is caring toch moeten begrijpen. Positief vind ik dat ze op deze manier in ieder geval veel verschillend voer in haar mond stopt. Maar misschien moet ik dan in het vervolg zelf ook maar gewoon iets bestellen van het kindermenu.
Lees hier meer van Marloes Berghege.
