Baby aan boord #45: De strijd met factor 50
Marloes is nu 10 maanden moeder van Kiki. Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar leven als moeder. Deze keer over de zon en Kiki en hoe die laatste tegen die eerste te beschermen.
We zijn op vakantie in Frankrijk. Met baby doen ook wij dat volledig volgens het boekje buiten het seizoen. We hebben mazzel, want de soleil schijnt als een malle. Kiki is een kopie van mijn man, maar huid en haar lijken mijn kant op te gaan. Een pluizig begin van een krulletje achter Kiki’s oor verraadt een signature Marloes-coupe ,en vol in de zon heeft Kiki nog het meest weg van een blacklight lamp. Heb ik ook. Ik ben heel gevoelig voor de zon, verbrand snel en word bij maximale inspanning hoogstens beige. Als ik naar Kiki's huid kijk, dan vrees ik dat ze in diezelfde categorie valt en niet lijkt op mijn man: type ‘te blond en te bruin’ en type ‘pastel aan op de eerste werkdag na vakantie, want dat steekt zo lekker af’.
Lees ook: Baby aan boord #44: Kiki valt van de commode
Kiki’s gedrag tegenover de zon ligt overigens volledig in lijn met haar huid: ze haat de zon, met passie. Zodra er ook maar een straaltje in haar gezicht komt, gaat ze helemaal loco. Een beetje à la Dracula in daglicht. ‘Wat the fok is dit? En kan het weer weg of uit?’
Jammer is wel dat ze haar haat ook doortrekt naar items die haar kunnen beschermen tegen de zon. Niets maakt haar bozer dan de zonnehoed. Het record ‘hoed op hoofd’ staat nu op een seconde of tien. Touwtje onder de kin of niet: het ding eindigt altijd op de grond. Ik blijf hem uiteraard opzetten, maar om nou te zeggen dat het haar beschermt tegen de zon: mwah.
Het is dus zaak om Kiki goed in te smeren. Helaas, dat hele zonnebrandgebeuren lijkt ze inmiddels ook in de smiezen te hebben. Als de fles alleen al in zicht komt, begint ze te protesteren. Deze battle win ik wel altijd. Al ben ik nooit helemaal procent zeker dat ik echt overal geweest ben, want een kind van tien maanden insmeren is alsof je eyeliner op moet doen in de auto . Het wordt altijd een bende met als resultaat: overal eyeliner, behalve daar waar de bedoeling was.
Lees ook: Baby aan boord #43: Het leed dat tandjes heet
Voor de kinderwagen heb ik een super de luxe ‘uv-cover’ aangeschaft. Het perfecte plekje voor Kiki in de schaduw als we naar buiten gaan. Want zij mag dan wel de zon haten en de zon ons ook een beetje: ik ga nog steeds graag naar buiten. Kiki kan alleen nooit netjes in de kinderwagen zitten. Ze geeft de voorkeur aan een ‘lekker noncha’ houding en dat betekent één been te allen tijde buitenboord. In de zon. Ik krijg het er razend benauwd van als ik dat witte, glanzende beentje zie hangen. Ingesmeerd of niet, het doet gewoon pijn aan mijn ogen. Maar het beentje terug naar binnen duwen is verspilde energie. Meestal lacht Kiki mij dan in mijn gezicht uit – want dit was toch een spel? – en legt haar been vervolgens meteen weer over de rand.
Misschien is dit gewoon weer zo’n wrede les van het leven dat je je kind niet tegen alles kan beschermen ofzo. Ik heb voor nu mijn heil gezocht in uv-shirts en -pakjes van top tot teen en blijf haar kruipende billen achterna zitten met factor vijftig voor de laatste vierkante centimeters ontblote huid. Ik geef niet op. Mama versus Kiki versus de zon: it’s on b*tches.
Lees hier meer van Marloes Berghege.
