Marloes: 'Naar bed gaan gaat voor Kiki gepaard met strijd en tranen'
Marloes is nu 2 jaar moeder van Kiki. Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar leven als moeder. Vandaag claimt Kiki niet te kunnen slapen. Maar is dat wel zo?
'Kiki, kan niet slapen,' zegt Kiki met een pruillipje en een snik.
We zijn net begonnen aan de trap omhoog en Kiki weet hoe dit gaat eindigen: zij in een slaapzak in haar bed. En daar heeft ze sinds een paar weken absoluut geen oren meer naar. Waar ze voorheen zonder morren ging liggen, gaat naar bed gaan nu gepaard met veel strijd en nog veel meer tranen.
Lees ook: Marloes: 'Ik krijg een bouwlamp op mijn gezicht en word bestudeerd'
De eerste keer dat ze zegt niet te kunnen slapen, reageer ik nog creatief. Ik negeer haar opmerking volledig en fluister dat ze heel stil moet zijn, want haar knuffelaapje ligt al te slapen. Kiki knikt en imiteert de vinger die ik tegen mijn mond heb gelegd. Boodschap begrepen. Vervolgens ga ik al haar knuffels in bed langs, wens ze welterusten en leg ze lekker onder de deken. Ik eindig met Kiki en loop vervolgens met een nep zelfverzekerdheid en een bonkend hart de deur uit. Zachtjes doe ik de deur dicht en blijf met gespitste oren staan; niets. Een gevoel van trots borrelt omhoog. Heeft iemand dit gezien?! Ik voel me moeder van het jaar en plof zo trots als een pauw neer op de bank. De dag erna blijkt deze methode ook prima te werken bij mijn man. Hoppa! Hebben we dat probleem ook weer opgelost.
Een week later. Kiki heeft ons door en inmiddels een nieuwe tactiek ingezet: niet meer luisteren naar je ouders, maar gewoon hysterisch worden en blijven. Als ik over het aapje begin, wordt aapje uit bed gesodemieterd. Alsof ze wil zeggen: pleur op met je aapje en dat 'ie slaapt, het gaat hier om mij. Kiki huilt uit volle borst, terwijl ze met horten en stoten roept 'Kiki echt nie slapen'. We proberen te vragen wat er dan is. Warm? Is het misschien te koud? Nachtlampje aan? Mijn man en ik halen alles uit de kast, maar niets lijkt te helpen. We zijn uiteindelijk anderhalf uur bezig om haar rustig en in ieder geval stil in haar bed te krijgen. Vrij apart, want Kiki lijkt doodop. Waarom daar dan zo tegen vechten? Er lijkt in ieder geval weinig ernstigs aan de hand, dus moeten mijn man en ik constateren dat we hier waarschijnlijk getest worden, met als ultieme eindbeloning om uit bed te worden gehaald en nog even televisie te kijken in het grote bed van papa en mama.
Lees ook: Marloes: 'Kan niemand een Sinterklaas-handleiding schrijven?'
Als het huilen die avond erna weer onverminderd doorgaat, kijken mijn man en ik elkaar aan; we moeten vandaag nog ingrijpen. En daarvoor is een bad cop nodig. Wie gaat Kiki het slechte nieuws brengen dat het spelletje voorbij is? Mijn man stemt voor mij, aangezien ik volgens hem strenger ben. Daar heeft hij een punt. Mijn dochter heeft namelijk een hypnotiserende werking op mijn man, waardoor hij waarschijnlijk onmiddellijk akkoord gaat met de eisenlijst van nog duizend liedjes en 360 keer hetzelfde boekje van begin tot eind lezen. Het liefste ooit, maar meestal weinig effectief. Ik ga dus naar boven. Adem een keer diep in en uit en ga dan over op de tactiek 'naar binnen lopen als een stralende zon – meedelen dat het slaaptijd is – kus geven – en z.s.m weer vertrekken.' Ik lijk het eerst erger te hebben gemaakt, wat niet het fijnste gevoel ooit is, maar na een paar keer herhalen is het stil. Het zweet staat op mijn bovenlip, maar het werkt.
We zijn inmiddels weer wat weken verder en naar bed gaan gaat nog steeds niet echt soepel. Alles in het bedtijdritueel wordt uitgerekt in de hoop dat het daadwerkelijke moment van slapen niet komt. Maar inmiddels beperkt het huilen zich wel tot maximaal een paar seconden na het dichttrekken van de deur. En tja, als je dan vervolgens gewoon 11 á 12 uur als een blok slaapt, is dat hele 'kan niet slapen' verhaal niet heel geloofwaardig meer…
