Voor deze coronacrisis kenden wij onze buren eigenlijk nog niet zo goed. We wonen in een nieuwbouwwijk, dus we zijn allemaal vrij nieuw en in de winter kom je elkaar toch minder snel tegen. Er waren wel wat handjes hier en daar geschud, maar veel verder dan dat hadden we nog niet kennisgemaakt. Nu we allemaal thuiszitten is daar rap verandering in gekomen. Helemaal nu we al een behoorlijke poos heerlijk weer hebben. Onze straat is door die zonnestralen veranderd in iets wat nog het meest lijkt op een camping. Een berg met kinderen, overal speelgoed voor het grijpen (het is een autovrije straat en mensen hebben het opgegeven om te zeggen 'dat is van ons') en overal mensen in de voortuin met een wijntje. 

Lees ook: Dreumesdingen #25: Kiki's woordenschat

Kiki is een bekende verschijning in de straat. Bijna iedere buur krijgt namelijk dagelijks bezoek van haar. Ze is momenteel gefascineerd door deuren en dus loopt ze waggelend als een eendje iedere (voor)tuin in om een aantal keer het tuinhekje open en dicht te doen en haar bezoek af te sluiten met het stelen van iets. Dit loopt uiteen van een handje chips uit een alleen gelaten bakje tot speelgoed. Een meisje in de straat vreest onze kleine blonde dief inmiddels zo erg, dat ze zodra ze Kiki ziet begint op te ruimen en 'van mij' begint te schreeuwen. 

Kiki's dagelijkse rondje heeft een fanclub van formaat opgeleverd. Het is een hele groep buurmeisjes rond de 10/11 jaar die Kiki, ik citeer, 'gewoon super cute' vindt. Ze volgen Kiki als een schaduw, tillen haar op, gaan met haar van de glijbaan en lachen smakelijk om alles wat ze doet. Kiki vindt het allemaal wel gezellig. Lekker met de meiden. 

Het is niet altijd even gezellig. Inmiddels hebben de buurmeisjes ook kennisgemaakt met de keerzijde van het ouderschap. Een chaggi dreumes, onverklaarbaar huilen, flinke poepbroeken: het kan de buurmeisjes weinig schelen. Ze blijven fan, want Kiki is namelijk, en ik citeer weer, 'gewoon super cute'. Mét en zonder poep. 

Iedere dag bellen de buurmeisjes vaste prik rond drie uur 's middags aan met de vraag of Kiki buiten komt spelen. Haar helemaal alleen mee laten gaan, vind ik nog niet helemaal kunnen, maar een stoel voor de deur in de zon met de meiden in het zicht is een welkome afwisseling van het moordende ritme van de dagen die we nu draaien. Al is het maar vijf minuten, wat het meestal ook is. 

Naast hier en daar een minuut rust, leveren de buurmeisjes ook interessante conversaties op: 

'Waarom hebben jullie maar één kind?' 

Zo, hallo. Verder nog vragen? Ik moet wel een beetje grinniken om hun vraag, die totaal niet geremd is door eventuele haken en ogen of het idee dat dit misschien wel een gevoelig onderwerp zou kunnen zijn. 

Lees ook: Dreumesdingen #24: Marloes ziet het even niet meer zitten

'Wie zegt dat Kiki alleen blijft?' kaats ik terug.

Ik had de buurmeisjes niet blijer kunnen maken. 

'Oh my god, Kiki krijgt nog een broertje of zusje.' 

'Jongens, ik ben niet zwanger hè,' zeg ik nog maar een keer duidelijk voordat een van hun moeders met alcoholvrije champagne voor de deur staat. 

'Neeeeeee, dat zien we toch. Maar we zouden het wel heel leuk vinden.'

Oké. We nemen het mee. Twee minuten stil. 

'Hoe had Kiki geheten als ze niet Kiki had geheten?'

Interessante vraag, want ze doelen hier op meisjesnamen.

'We vonden Puck ook wel leuk.' 

'Oh my god, Kiki is zoooooveel leuker. Ik vind Puck echt totaal niet bij haar passen.' 

Heerlijk die eerlijkheid. Misschien moet ik voortaan bij hen aankloppen als ik twijfel over mijn outfit. Dan krijg ik tenminste een echt antwoord, in plaats van mijn man die 'ja leuk' zegt terwijl hij naar de grond kijkt…

'Marloes, denk je dat als de Corona voorbij is dat we dan een keertje op Kiki mogen passen?'

'Ik denk dat dat wel moet lukken, meiden. We zouden het een eer vinden.'

Hoe chagrijnig en gehaast ik soms ook ben door het werken gecombineerd met Kiki thuis, de buurmeisjes zorgen altijd voor een lach op mijn gezicht.

Lees hier meer van Marloes Berghege.