Gehuil, gevolgd door een dwingende ma-maaaaaa en nog meer gehuil. 

Mijn man en ik schrikken wakker. Fok, is het nu alweer ochtend? Voor mijn gevoel lig ik er pas net in. Als een beer die wakker is gemaakt in zijn winterslaap, zoek ik op de tast mijn mobiel om de tijd te checken. Mijn ogen moeten zich even sluiten voor het licht dat van het apparaat schijnt, maar de cijfers heb ik al gezien: 03:50 uur. Niet. Oké.

Lees ook: Marloes: 'Dit is een ode aan rustig poepen'

'Ma-maaaaa.' Kiki begint nu harder te huilen. Waarschijnlijk ruikt ze dat we wakker zijn. Ik laat mijn hoofd achterover vallen in het kussen en doe mijn ogen dicht. Misschien stopt ze zo wel. Ook mijn man ontkent de situatie en heeft zich inmiddels omgedraaid en als een mol verstopt onder het dekbed. 

Het gehuil gaat over in krijsen. Ik zucht, waarop ik van onder het dekbed mijn man hoor toevoegen: 'Vet irritant dit.' Ik sla met een ruk het deken van me af en ga op de rand van het bed zitten. Mijn man en ik hebben een vrij heldere verdeling. Ik kan namelijk van ons twee het beste 's nachts de shit oplossen en mijn man floreert meer in de vroege ochtenden. We hoeven dus niet te overleggen: ik ga. 

Onderweg naar Kiki's kamer probeer ik een strategie te bedenken. Dit gebeurt gelukkig slechts af en toe, dus heel eerlijk, ik weet niet wat wijsheid is. Eerst maar eens kijken of er geen kots of kak te zien is en of alle ledematen er nog aanzitten. Als ik binnenkom, zit Kiki tegen de rand van haar ledikant.

'Mama, ik kan niet meer slapen,' meldt ze mij met een zacht stemmetje.

'Oh,' mompel ik. 

'Wij naar beneden toe? Ik wil Peppa Pig kijken.' 

Dat dacht ik niet. 

'Kiki, het is nacht en in de nacht slapen we. Ga maar weer lekker liggen.' Ik probeer haar weer neer te leggen en in te stoppen, maar ze protesteert hevig waardoor het meer lijkt op zoiets als judo. Ze zet het meteen weer op een huilen.

'Ga maar liggen,' zeg ik nog een keer, en dan: 'Mama blijft bij jou.' 

Er kwam geen enkele keer Peppa Pig in die zin voor, dus Kiki blijft huilen. Ik schuif ondertussen een stoel naast haar bed en neem plaats. Ik negeer al het huilen, zeg niets meer en pak haar handje vast. Het lijkt te helpen. Ze stopt in ieder geval met huilen en gaat weer liggen. Een gevoel van euforie stroomt door mijn lichaam. Altijd jammer dat er nooit iemand bij is als de opvoeding weer eens lukt. 

Lees ook: Marloes: 'Ik kies een foto van Kiki met een doorgelekte romper'

We schrijven een uur later. Ik zit nog steeds op de stoel en de rand van het ledikant is inmiddels in mijn wang gedrukt. Ik heb het koud, ik moet plassen, ik wil terug naar bed. Ik kijk voorzichtig tussen de spijlen door en zie twee grote ogen terugkijken. Af en toe heb ik een gaap gehoord, maar verder hebben we het afgelopen uur dus niets bereikt. 

'Mamaaaaa?' 

Ik reageer niet. 

'Jouw hand warm. Mijn hand ook warm,' constateert ze. 'Ik slokje water?' 

Ik reageer nog steeds niet. 

'Jij verhaaltje lezen?' 

Opeens ben ik het zat. Er is overduidelijk niets aan de hand. Geen nachtmerrie, geen ziekte, geen niks. Wat hier aan de hand is, is dat deze peuterpuber niet weer zelf in slaap kon vallen en nu probeert mij hier zo lang mogelijk te houden. Ik denk aan die Supernanny die jaren geleden op televisie was. Wat zou zij doen? Ik sta op en besluit over te gaan op de harde tactiek. 'Het is nacht en in de nacht slapen we. Ga maar lekker liggen.' Ik geef Kiki een kus. 'Welterusten!' En loop de deur uit. Meteen zet Kiki het op een krijsen. Was te verwachten. 

Lees ook: Marloes: 'Ik ben veranderd in een bodemloze put'

'Niet gelukt dus,' zegt het hoopje dekbed als ik terugkom in de kamer. 'Het wordt een battle vrees ik.' Mijn man vertrekt naar de logeerkamer op een andere verdieping en we spreken een tijd af waarop hij het overneemt zodat ik ook nog wat kan slapen, mocht deze tactiek echt niet lukken. 

Iedere vijf minuten ga ik terug naar Kiki's kamer, negeer alles wat ze zegt, stop haar in, zeg mijn zinnetje en vertrek weer. Uiteindelijk is het een half uur later stil. Mama 1, Kiki 0. Ik kijk op mijn mobiel: 05:30 uur. De stilte is heerlijk. Ik ga eindelijk weer liggen en doe mijn ogen dicht. Vijf minuten later gaan ze weer open. Ik kan niet meer slapen.