Marloes: 'Onze kleine kerstboomterrorist is met succes afgeleid'
Marloes is moeder van Kiki (2) en zwanger van de tweede. Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar leven als moeder. Vandaag over het kerstboomterreur van de peuter.
'Die moet je echt doen.'
Ik sta in het tuincentrum met een doos knalroze kerstballen in mijn hand. 'Onbreekbaar' staat er op. De vrouw naast mij pakt een set rode en knikt naar Kiki die in de kar zit en haar verkruimelde koekje over de grond gooit.
Lees ook: Marloes: 'Ik ben zwanger van nummer twee!'
'Kunnen niet kapot al had je het graag,' zegt ze met een knipoog. 'Ik heb katten, en die beesies zitten ook altijd aan de boom.'
Lachend loopt ze verder. Ik heb de roze ballen inmiddels in de wagen gelegd. Of ze echt onbreekbaar zijn, daar ga ik snel genoeg achter komen. Maar als het werkt voor katten, dan moeten die ballen toch ook wel tegen een aanval van een peuter kunnen.
'Ikke vasthouwen!' roept Kiki. Wat maakt het ook uit, ze waren onbreekbaar, toch? Ik geef de doos met ballen en zeg Kiki heel voorzichtig te doen. Ze knikt plechtig. Ze neemt haar taak als ballendrager zeer serieus. 'WOW,' roept ze verwondert. 'Rosse kestballuh.' Ik lach en gooi ook nog een set rood, blauw, groen en donkerroze in de kar. We gaan voor een hysterische boom dit jaar.
Eenmaal thuis krijgt Kiki van mij een uitgebreide kerstboom-handleiding: te allen tijde afblijven! 'Kiki niet pakken,' herhaalt Kiki wat ik zojuist gezegd heb.
Ik knik. 'Heel goed, Kiki. Niet pakken.'
'Dese niet pakken.' Als voorbeeld rukt ze een kerstbal, die niet uit de nieuwe 'onbreekbare-collectie' komt, uit de boom.
'Nee, niet pakken.' Ik trek de kerstbal uit haar handen en hang hem terug in de boom.
Lees ook: Marloes: 'Naar bed gaan gaat voor Kiki gepaard met strijd en tranen'
Ik voorzie problemen. Dit gaat niet werken, ik moet het over een andere boeg gooien. Ik kan het een peuter ook niet echt kwalijk nemen dat ze al die glimmende ballen in een boom in de hoek van de kamer interessant vindt… Afleiden! Ik moet haar afleiden: en met iets komen dat de kerstboom topt. Iets waar ze juist wel volop aan mag zitten. Haar eigen boom? Misschien. Ik ga door de doos met oude kerstspullen die op de bank staat. AHA! Wie wat bewaart die heeft wat. Ergens in de krochten van de doos vind ik een heel bij elkaar gespaard kerstdorp van een niet nader te noemen supermarkt. Plastic, dus peuterproof. Ook vind ik nog wat kleine kerstboompjes ter decoratie. Perfect. Ik pak een bijzettafel, drapeer er wat 'sneeuw' overheen en begin de huisjes een voor een uit te stallen.
'Kijk, Kiki. Dit is jouw kerstdorp. De grote kerstboom raken we niet aan, maar met het dorpje mag jij spelen.' Binnen vijf seconden is ze druk in de weer met de reorganisatie van haar kerstdorp.
'Niet kestboooom, wel dese,' zegt ze nog een keer tegen mij.
'Klopt,' zeg ik met mijn duim omhoog.
'Kijk, mama! Huissie!' zegt Kiki trots.
Ik benadruk met nog wat ooh's en aah's hoe mooi haar dorpje wel niet is, terwijl ik verder in alle rust de nieuwe ballen in de kerstboom hang.
Als ik klaar ben, ga ik rustig op de bank zitten kijken hoe Kiki speelt. Het sneeuwdeken van watten ligt inmiddels op de grond en er staat nauwelijks nog een huis op de plek waar ik het dorp zojuist gesticht had, maar onze kleine kerstboomterrorist is met succes afgeleid. Voor nu dan. Want vandaag gaat dit dorpje waarschijnlijk nog wel werken. Morgen misschien ook nog wel. Maar of we de kerst zonder scherven of naalden all over the place, gaan halen? Ik ben er niet zeker van.
