Dreumesdingen #16: Uit eten met een dreumes
Marloes is nu 16 maanden moeder van Kiki. Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar leven als moeder. Vandaag gaat ze met de dreumes uit eten.
Ik ga graag uit eten. Heel graag zelfs. Voor de komst van Kiki was het iedere week wel raak. Ik mis het intens. Vooral de spontaniteit ervan. Natuurlijk, het kan nog steeds, maar er komt nu wel wat meer planning bij kijken. Oppas regelen, van hoe laat tot hoe laat gaan we dan? Het geeft een ander gevoel dan ‘zullen we vanavond ergens een hapje gaan eten’, en dat is een grote mood killer voor iemand met spontaneritus zoals ik. Maar wacht. Er is ook nog een andere optie. Wat nou als je de dreumes gewoon meeneemt? Gezellig, toch?
Lees ook: Dreumesdingen #15: De 15-maandensprong
Dit weekend was ik bij mijn ouders, ook notoire 'uit eters', en de drang naar een menu in mijn hand was zo sterk dat ik opeens geen enkele beer meer op de weg zag. Ik vergat voor het gemak even al die keren dat we het al geprobeerd hadden en Kiki toch niet langer dan vijf minuten kon blijven zitten, hoeveel boekjes we ook bij ons hadden, en het erop uitdraaide dat ik en mijn man uiteindelijk ‘gezellig’ om en om hebben gegeten. Dat was anders. Kiki is weer een stukje ouder, dus waarom proberen we het niet gewoon? Wat nou als het nu wél werkt? Dan zitten we hier thuis om half zes een avg-tje te eten, terwijl we ook lekker uit eten hadden kunnen gaan.
Je moet je in het leven niet laten leiden door angst. Wat is het ergste dat kan gebeuren? Dat Kiki niet te genieten is en we om beurten buiten met de kinderwagen lopen? We zijn tenslotte samen met mijn ouders, dus je zit altijd wel met iemand. Valt best mee, vinden we. Let’s do it. We hebben er ontzettend veel zin in. Of Kiki er ook zin in heeft, gaan we snel genoeg achterkomen.
De spontaneritus heb ik van mijn ouders en dus besluiten we pas in de auto waar we naartoe gaan. De mening is dat we ‘light’ moeten beginnen. Het moet een restaurant zijn waar je snel je eten hebt en dus ook weer (als je wil) rápido weg bent. Het liefst een restaurant dat is ingericht op kinderen, met een kinderhoekje of zo. Bij gebrek aan kennis van zulke restaurants in de omgeving komen we uit op een pannenkoekhuis. Mijn vader is verguld en krijgt er helemaal een warm Eftelinggevoel van.
Lees ook: Dreumesdingen #14: De nacht dat alle schone lakens op waren
Eenmaal aangekomen blijken we niet in een snoezig ‘pannenkoekhuisje’, maar in een hardcore kinderwalhalla. Naast de pannenkoeken is er een complete indoorspeeltuin. Niet geschikt voor mensen die niet goed tegen hoge gilletjes kunnen. Kiki, opa en oma en ik moeten even schakelen. Maar hé, we zijn er, dus nu gaan we ook voor de full experience.
Wij krijgen ‘de beste tafel’ van het huis: tussen de ballenbak voor de kleintjes en het glijbaanwalhalla voor de oudere kleintjes. Mijn ouders hebben 1,5 uur lang met open mond en een glas wijn voor hun neus om zich heen gekeken. Ik zat continu in de ballenbak (voor de duidelijkheid: met Kiki) en de pannenkoek ging er bij iedereen goed in. Kiki vond het fantastisch. En ik ook. Vooruit, het is een andere uiteten-ervaring. Opdoffen is niet bepaald nodig. Maar dit heeft mijn spontaneritus wel gestild. De volgende keer als ik het weer op mijn heupen krijg, kan ik gewoon zeggen: zullen we vanavond een pannenkoek gaan eten?
Lees hier meer van Marloes Berghege.
