Marloes: 'Kiki's reactie voelt als een klap in mijn gezicht'
Marloes is nu 16 maanden moeder van Kiki. Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar leven als moeder. Vandaag over Kiki's kieskeurigheid tijdens het avondeten.
Ik heb weer eens gekookt! De mensen die deze column volgen of die mij persoonlijk kennen, weten dat dat een zeldzaam iets is. Voor Kiki maak ik echter graag een uitzondering, en daarnaast is zoutloos eten mijn specialiteit. Ik maakte altijd al haar hapjes zelf, totdat ik een zeer drukke periode inging met werk. Mijn man is sowieso ‘team potje’ en dus verdween vers koken voor Kiki naar de achtergrond. Mijn motto is: als het lukt, mooi meegenomen, lukt het niet, dan wordt het een potje. Het is niet de bedoeling dat ik ’s nachts nog maaltijden in elkaar sta te draaien. Daar wordt niemand blij van. En dus waren het de afgelopen periode voornamelijk potjes. Tijd om weer even wat vers voer in dat kleine lijfje te stoppen, dacht ik nu.
Lees ook: Dreumesdingen #17: Help, hoe doen andere mensen dit?
Ik zoek enthousiast op internet naar een makkelijk recept en kom uit op een pasta met een saus van spinazie (daar moest ik inderdaad een recept voor opzoeken). De voorbereiding verloopt vlekkeloos en zo trots als een pauw haal ik ’s avonds een portie uit de koelkast.
‘Kiek, vandaag iets speciaals. Je moeder heeft gekookt!’
Ik warm de maaltijd op en ga naast Kiki zitten. Ik blaas op een hapje ‘pasta à la mama’ en schuif ‘m bij Kiki naar binnen. Kiki kijkt bedenkelijk.
‘Ja, dat is vers. Dat is even een verschilletje, hè.’
Kiki is een makkelijke eter. Haar bijnaam thuis is niet voor niets ‘de bulldozer’. Echt niets laat ze staan. Ik schep een tweede hap op en blaas weer even. Deze keer kom ik niet verder dan een paar centimeter van Kiki’s mond. Met verrassend veel kracht slaat Kiki de lepel uit mijn hand.
‘Wat is dat nou?’ zeg ik met een klein stemmetje. ‘Nog geen honger?’
Mijn man komt erbij staan. ‘Ze moet het niet,’ zeg ik tegen hem. ‘Ik denk dat ze nog geen honger heeft.’
Ik probeer het nog een keer. Ik pak een schone lepel, schep een hapje op, blaas en ga met de lepel richting Kiki’s mond. Deze keer blijft het mondje op elkaar en schudt ze heftig nee. Dan pakt ze het bakje, dat ik nog net weet te redden van een worp richting de grond.
Lees ook: Dreumesdingen #16: Uit eten met een dreumes
‘Ze vindt het niet lekker,’ concludeert mijn man.
‘Hoezo niet lekker?’ roep ik verbaasd. ‘Ik heb het zelf gemaakt! Het is pasta met spinazie! Er zit zelfs een beetje zuivelspread in!’
Ik snap er niets van. Ik neem zelf een hap. Ik heb in mijn leven heel wat gore dingen gemaakt, maar dit is oprecht lekker. Ik snap er nog minder van. Een half uur later zit Kiki met een glimlach een pannenkoek te eten. Ik ben blij dat ze iets eet. Ik begon me al zorgen te maken. Misschien wordt ze kieskeurig met eten? Is spinazie niet haar ding? De dagen die volgen bewijzen dat ook dat niet aan de hand is. Ze wijst niets af, behalve de dingen die ik vers gekookt heb. Het voelt als een klap in mijn gezicht. Ik zal nog eens een keer koken.
Kiki is net zestien maanden oud en dit is niet eens de eerste keer dat ze mijn ego vermorzelt. De hele dag door ‘papa’ kirren en nooit maar eens aan die m-klanken willen beginnen, prikt ook best wel. Ik dacht dat ondankbaarheid pas zou beginnen in de puberteit? Heb ik mooi verkeerd gedacht.
Lees hier meer van Marloes Berghege.
Marloes is even op vakantie, daarom lees je op andc.tv nu herhalingen van haar leukste columns.
