Marloes: 'Ik ben bang dat Kiki zich als een koala aan me vastklampt'
Vanaf deze week schrijft ze haar column Dreumesdingen gewoon onder haar eigen naam: Marloes. Marloes is nu 19 maanden moeder van Kiki. Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar leven als moeder. Deze week gaat Kiki voor het eerst weer naar het kinderdagverblijf.
De persconferentie met de definitieve go voor de scholen en kinderdagverblijven was iets waar ik en mijn man al weken naar uitkeken. Eindelijk rust in de tent en niet meer dat hysterische passen en meten à la:
'Ik begin tot 10 uur en dan doe ik Kiki totdat ze gaat slapen, als ze slaapt werken we allebei en als jij nou van drie tot vijf nog een blok pakt, dan wil ik graag in de avond nog aan de slag, oké?'
Lees ook: Dreumesdingen #28: Moederdag
Heel fijn om die stress eindelijk los te kunnen laten. En toch borrelen er opeens gemengde gevoelens op. Van de initiële 'de vlag kan uit', naar 'maar dan zien we haar minder' en 'ik ga dat met zijn drieën lunchen zo erg missen'. De laatste week met Kiki thuis genieten we dus nog even extra van de situatie waar we voorheen zo hard op gescholden hebben.
Voorafgaand aan haar eerste dag krijgen we een brief met instructies. Ouders mogen niet naar binnen, moeten meteen weer vertrekken en een tas met wat items meegeven (eventueel een verse speen, knuffel, kleding, beker et cetera). Tijdens het inpakken van haar tas vraag ik mezelf af hoe Kiki hierop gaat reageren. Normaal heb ik niet zo’n moeite met Kiki afzetten op het kinderdagverblijf, ook omdat ze het normaal allemaal wel prima vindt, maar nu zie ik er een beetje tegen op. Ze is een behoorlijke tijd thuis geweest en inmiddels op een leeftijd waarop ze echt wel in de smiezen heeft of je vertrekt of niet. Ik ben bang dat ze zich als een koala aan mijn been vastklampt, terwijl het met die 1,5 meter de bedoeling is dat ze daar de deur openknallen en Kiki zelf met gierende banden naar binnen loopt. Deurtje open, dreumes erin, deurtje dicht, ouder naar huis. Als dat maar goed gaat.
En toen was het moment daar: de eerste dag terug op het kinderdagverblijf. Ik ben best zenuwachtig als we op de fiets arriveren. De directrice staat al klaar om iedereen te verwelkomen en de weg te wijzen. Ik doe Kiki haar rugzak om en ze loopt aan mijn hand mee richting de alternatieve ingang.
'Ah, wat kan Kiki goed lopen!' zegt de directrice. 'De een is zindelijk geworden, de ander loopt, iedereen is zo vooruit gegaan!'
Lees ook: Dreumesdingen #27: Operatie dreumes vermaken
Dat blijft apart. Nooit los willen lopen en één dag in quarantaine en Kiki liep los. Schijnbaar is Kiki niet de enige die thuis niet stil heeft gezeten.
We lopen via de tuin naar de ingang van haar groep en als we er zijn gaat de deur open:
'Halloooooo Kiki!'
Dit is het moment. Kiki zwaait nog een keer naar mij, geeft mij een handkus en loopt dan met een glimlach naar binnen. Niets koala, geen tranen. Ergens steekt het zelfs een beetje. Huil dan een beetje voor je moeder. Kiki draait zich om en roept 'mee' en wenkt dat ik ook binnen moet komen. Gelukkig, ze vindt me toch een beetje lief. Mijn ego doet het weer.
'Nee, lieverd. Mama gaat niet mee. Ga maar lekker spelen. Veel plezier!'
Ik zwaai enthousiast. Kiki knikt, zwaait nog een keer en dan gaat de deur dicht.
De rest van de dag krijgen we via de app alleen maar blije berichten. Ze speelt heerlijk met de rest, eet goed en slaapt top. Alles gaat perfect. Kan niet beter. Misschien waren mijn man en ik niet de enige die de situatie een beetje zat waren.
Lees hier meer van Marloes Berghege.
