Voor Kiki is het krijgen van een ijsje momenteel het hoogst bereikbare doel in haar leven. Waterijs, roomijs: de liefde voor alles dat koud is, is zeer groot. Soms schreeuwt ze al tijdens het ontbijt: Kiki, ijssiiieee! 

Lees ook: Marloes: 'Nu begrijp ik waarom kinderen gratis de dierentuin in mogen'

En als ze dan na 100 keer vragen er eindelijk eentje krijgt, pakt ze uitgebreid haar moment. Het opeten van een ijsje heeft bij Kiki bijna iets ceremonieels. Likje, blokje oppakken van de grond, nog een likje, blokje weggooien, likje, kijken naar je ijsje, 'mmm' zeggen, nog een likje. En met likje bedoel ik dan echt een mini-lik, hè. Niet zo'n slobberlik waarmee je zo'n ijsje binnen no time weg hebt getikt. Nee, het is een elegante, kleine lik. Kiki laat zich met een raket in de hand door niemand opnaaien. Zelfs niet door stralen ijs die na een tijdje langs haar arm lopen. Ik denk niet dat ik ooit iemand zo lang over een raket heb zien doen. 

Afgelopen weekend was het weer tijd voor een ijsje. Mijn man stelt softijs voor, want volgens hem is die structuur perfect voor dreumesen die niet normaal lang over hun ijsje doen. Prima, softijs it is. Mijn man haalt twee exemplaren met discodip en Kiki en ik nemen plaats op een bankje. Ik drapeer tegen beter weten in een servetje over haar onderlichaam, want de eerste stukken discodip zijn al op haar benen beland. Misschien toch niet zo'n goed idee voor dreumesen, dat softijs. 

'Ik ga een broodje halen.'

Mijn man heeft, zoals altijd, honger en wijkt af van ons 'samen-een-ijsje-eten-plan'. Hij wil liever eerst een broodje. Zodra hij naar een kraampje op het plein loopt, begint Kiki 'papa' te roepen. Ik probeer nog uit te leggen dat hij zo terugkomt met een broodje met ongetwijfeld een hele grote worst erin, maar Kiki kan weinig met mijn uitleg. We gingen toch samen een 'ijssiiieee' eten? 

Ze besluit zelf haar papa terug te halen en laat zich van het bankje glijden. 'Papa, papa,' roept ze, terwijl ze richting haar vader hobbelt met haar ijsje als een zwaard voor zich uit. Ik spring op en sprint erachteraan. Ik roep 'ho' en 'even wachten op mama', en ondertussen probeer ik mijn smeltende ijsje te onderhouden. Niet bepaald mijn charmantste moment.

Lees ook: Marloes: 'Mijn kind is geobsedeerd met speelgoed van anderen'

Kiki is haar ijsje inmiddels compleet vergeten. Ze heeft 'm nog in haar hand, maar met de bol richting de grond. Ik hoor een omstander roepen: 'Die gaat vallen, hoor.' Ik ren, maar ik ben niet op tijd. De bol kukelt uit het hoorntje. Kiki kijkt er beteuterd naar, maar gaat ook weer vrij snel verder met lopen naar haar vader. Ze zit inmiddels onder het ijs en de discodip. Als ze haar nu in een hoorntje stoppen, kunnen ze haar zo verkopen als ijsje, denk ik bij mezelf. En mij erbij, concludeer ik als ik naar mijn ondergelekte kleding kijk. Uitgerekend vandaag heb ik een zwarte jumpsuit aan type 'moeilijke was'. Die moeilijke wassen zijn schaars bij mij, dus deze jumpsuit zie ik, mij kennende, de komende twee maanden niet meer terug. De volgende keer ijs eten trek ik wel een vuilniszak aan. Is dat ergens al of nog in?

Mijn ijsje drupt op zijn dooie gemak verder terwijl ik Kiki aan de hand probeer mee te trekken naar een bankje waar ik ons op kan poetsen. Ondertussen komt mijn man erbij staan met zijn broodje hotdog: 

'Wat doe je nou? Ze zit helemaal onder het ijs!' 

Ik geef 'm een geïrriteerde blik, maar daar laat hij zich niet door stoppen.

'Je moet gewoon twee ijsjes rouleren. Terwijl zij van de ene hapt, lik jij aan de andere en zo zorg je ervoor dat geen enkel ijsje lekt.' 
'Fijn dat je die tactiek nu deelt,' bijt ik 'm toe. 'Eet dan geen broodje hotdog als je zo briljant bent met ijs.'

Een stel dat naast ons zat te genieten van hun eten voelt zich instant ongemakkelijk nu ze in deze ijsjes-rel zijn beland. Ze staan op en vertrekken. Lief koppel, mochten jullie dit nu lezen: het is goed gekomen. Een halfuur later werd er weer gelachen en zaten we met plakkerige handen en gore kleren op de fiets terug naar huis. Met een paar belangrijke conclusies: softijs smelt snel en zou ik niet aanraden voor eigenwijze kabouters van 1,5 jaar, kleed jezelf alsof je een muur gaat sauzen, en o ja, niet iedereen wordt blij van ijs…

Lees hier meer van Marloes Berghege.