Baby aan boord #36: Stop de tijd
Marloes is onlangs moeder geworden van Kiki. Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, vol met plottwists en hilarisch. Voor &C schrijft ze over haar leven als kersverse moeder. Deze keer is Kiki geen baby meer, maar een minimens.
Mijn kind eet vast voedsel en drinkt slokjes water. Hou op met me, hoor. Nog even en ze is het huis uit. Klinkt hysterisch. Is het ook. Maar dat is wat kinderen met je doen: je hysterisch maken. Dat en wallen. Maar even serieus – en een heel groot cliché alert is hier wel op zijn plaats - wat gaat die tijd fokking hard. Behalve dan als je baby een keer zijn of haar dag/nacht niet heeft. Dan gaat de tijd zo langzaam als dikke stront. Maar over het algemeen gaat het hard.
Lees ook: Baby aan boord #35: De oppas
Eigenlijk had ik tot nu toe niet door wat er allemaal voor mijn neus gebeurt, dat er een kindje aan het opgroeien is. Heel stiekem is er een soort van balans in ons leven geslopen. Ik ben minder onzeker en we hebben onze draai gevonden. Hoeveel weken Kiki nu is? Ik zou het je niet kunnen vertellen. Ik ben gestopt met het tellen van de weken van Kiki’s bestaan op aarde. Niet bewust. Ik doe het gewoon niet meer. Ik praat nu over ‘maanden’ en ‘ongeveren’. Nu de nieuwigheid ervan af is en we weer volop meedraaien met het leven, merk ik dat ik helemaal niet stil sta bij hoe hard het allemaal gaat. Je bent zo, hop, een aantal weken verder. En als ik nu dan naar Kiki kijk terwijl ze op de bank aan het chillen is, kan ik alleen maar denken: wie is dit mens en waar is mijn baby? Zelfs haar lieve coupe Maaskantje (lees, overal kort en op de achterkant lang) is niet meer en heeft plaats gemaakt voor haar over het hele hoofd.
Zeker, de nieuwe skills zijn me de afgelopen maanden wel opgevallen. Dat wel. Iedere maand komen er weer nieuwe dingen bij en als trotse ouder juich ik uiteraard bij iedere nieuwe vaardigheid veel te hard. Ons kind moet wel écht heel bijzonder zijn. Hoogbegaafd. Minstens. Bijvoorbeeld toen ze haar speen voor het eerst zelf pakte en in haar mond deed. Dat is toch niet normaal? Echt moeilijke shit. Tegenwoordig rukt ze de lepel uit mijn hand en doet het eten (soort van) zelf in haar mond, draait ze door het hele huis heen en klets de oren van mijn kop. Iedere dag weer. Vanaf halfzeven in de ochtend. Geen rustige, zoete klanken, maar een ferme la-la-la gevolgd door een random kreet. Gezellig. Voordat je het weet is het geen la-la-la meer, maar ‘hoezo mag ik niet naar dat feestje?’.
Lees ook: Baby aan boord #34: Voorkeur voor papa
Het erge van dit verhaal is dat je vooral heel snel vergeet hoe het eerst was. Laatst is een vriendin van mij bevallen van haar tweede dochter. Toen ik een outfit voor haar dochtertje ging kopen, kon ik bijna niet geloven dat Kiki ooit ook zo klein is geweest. Dat is toch nog niet zo heel lang geleden, maar ik kon er met mijn hoofd niet bij. Verontrustend. Dus ben ik nu inmiddels al een uur door foto’s en filmpjes van Kiki van de afgelopen paar maanden aan het scrollen. Kan iemand de tijd alsjeblieft stoppen? En als je dan toch bezig bent: een glas wijn, graag. Dank.
