Marloes: 'Het was al te mooi om waar te zijn dat ze zo goed doorsliep'
Marloes is nu 16 maanden moeder van Kiki. Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar leven als moeder. Vandaag over het leed dat een slaapdip heet.
Het was misschien ook te mooi om waar te zijn. Een kind dat fantastisch slaapt zonder daar zelf ook maar enige moeite in te stoppen. Geen vaste routine, geen moeilijke schema's, geen knuffels met een hartslag en geen nachtlampjes. Gewoon ontzettend veel mazzel met een slaapkop. Een berg met spenen in haar bed, een verhaaltje en een aai over haar bol en we hoorden haar zeker tot half acht de volgende ochtend niet meer. Af en toe was er natuurlijk weleens een wat onrustigere nacht, maar die was altijd heel simpel te herleiden naar een buikgriep of een tandje.
Lees ook: Dreumesdingen #18: Team potje of team vers?
Ik en mijn man realiseerden ons maar wat goed dat we de baby-jackpot hadden gewonnen, aangezien de algemene tendens onder de ouders is dat je 's nachts in ieder geval een paar uur wakker bent. We hielden ons dan ook altijd stil als het over gebroken nachten ging. Niets irritanter als je al jaren kut slaapt om zo'n stom stel voor je te krijgen die nergens last van heeft: 'O, die van ons slaapt fan-tas-tisch. Soms moeten we haar zelfs wakker maken, ha-ha.' Het leek me een gevaarlijk iets om mee rond te strooien. Werd ernaar gevraagd, dan stelden we ons bescheiden op en vergaten we nooit 'we hebben zoveel mazzel met haar' aan ons verhaal toe te voegen.
Die mazzel is verleden tijd. Geen rustige nachten meer, maar op de meest willekeurige momenten een gillende Kiki. De eerste keer keken mijn man en ik elkaar slaperig aan. Huh? Is dat Kiki? Aangekomen op haar kamer zien we dat we te maken hebben met een nieuwe situatie. Alle speentjes liggen namelijk gewoon in bed en Kiki zit rechtop met haar armen in de lucht. Met een ferme 'uittttttt', omlijst door een zeer indrukwekkend tranendal, maakt ze ons duidelijk dat ze niet van plan is om in haar bed te blijven. Terwijl we al wiegend met een huilende Kiki rondlopen, openen we de brainstorm.
Wat zou er zijn? Mijn man gaat voor een nare droom. Ik gok op een tandje, want er is ook een indrukwekkende hoeveelheid kwijl. De wanhoop leidt ons al snel naar ons eigen bed. Fout. We zetten zelfs Netflix voor haar op (kids hè, niet Narcos ofzo). Heel erg fout. Maar ach, we doen het af als een incident. Dan kan dat wel een keer. Die nacht slaapt niemand.
Lees ook: Dreumesdingen #17: Help, hoe doen andere mensen dit?
We zijn inmiddels een paar weken verder en het 'incident' is nog steeds gaande. Of Kiki slaapt door en wordt absurd vroeg wakker (lees: half 6) of ze is 's nachts bezig. Soms is een paar keer 'in de maneschijn' zingen dan genoeg om haar rustig te krijgen, maar soms zit ik er ook anderhalf uur naast om langzaam maar zeker de kamer uit te schuiven. Op de echte dramadagen lijkt onze aanwezigheid alles alleen maar erger te maken. Op die dagen ga ik over tot de harde aanpak. Iedere vijf minuten haar weer instoppen en net zolang doorgaan totdat het stil is. Gister duurde dat 45 minuten.
Ik geloof inmiddels, met wallen onder mijn ogen, niet meer dat we met een tandje te maken hebben. Het enige wat opvalt is dat sinds ze slechter slaapt, ze veel beter praat. Bij mij is dat dus juist omgedraaid. Heel apart. Maar wellicht is dit dan een 'slaapsprongetje'? Bestaat dat? Wie zal het zeggen. Kiki niet in ieder geval.
En ja, iedereen die het eerste gedeelte van deze column met walging heeft gelezen: hier mag zeker om gelachen worden. Je mag er zelfs 'karma' bij roepen. Want wat ik van onze prille kennismaking met gebroken nachten heb geleerd, is dat je niet midden in de nacht je uurtjes slaap moet gaan tellen en het maar beter enigszins luchtig en met humor kan bekijken. Als ze zestien is zal dit wel voorbij zijn, toch?
Lees hier meer van Marloes Berghege.
Marloes is even op vakantie, daarom lees je op andc.tv nu herhalingen van haar leukste columns.
