Baby aan boord #31: Vliegen met je baby
Marloes is onlangs moeder geworden van Kiki. Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, vol met plottwists en hilarisch. Voor &C schrijft ze over haar leven als kersverse moeder. Deze keer: vliegen met een baby, als dat maar goed gaat.
We gaan op vakantie en we nemen mee: Kiki! Jazeker! Nog even met zijn drietjes wat vitamine D opslurpen voordat mijn verlof officieel voorbij is en de hectiek van het werkende leven weer begint. Het advies van mijn moeder om met een baby te beginnen met een weekend Ameland hebben we compleet in de wind geslagen. We willen zon en we zijn niet bang en dus gaan we met het vliegtuig naar…tromgeroffel…Dubai! Maar een uur of zes vliegen en het is een nachtvlucht. Wat kan er misgaan?
Lees ook: Baby aan boord #30: Kiki moet naar de dokter
Nou, een hele hoop en dat bedenk ik mij uiteraard pas vrij kort voor vertrek. Allereerst heb ik mij verkeken op hoeveel je mee moet (lees wilt) nemen met zo'n baby. Ik weet ook wel dat je veel op locatie gewoon kan kopen en dat de luier niet alleen in Nederland verkrijgbaar is, maar toch heb ik ingepakt alsof dat zo is. Alles onder het mom van ‘je weet maar nooit’. Met een berg koffers en klotsende oksels arriveren we op het vliegveld. Zo relaxed als ik was tijdens het boeken van de reis, zo hysterisch ben ik nu. Ik heb er bijna een beetje spijt van dat we gaan. Ik weet dat Kiki een chille baby is, maar die zin hoor ik mezelf in gedachten ook keer op keer zeggen tegen de mensen die straks naast en om ons heen zitten in het vliegtuig: ’Zo gek. Normaal huilt ze nooit.’ Ik probeer mezelf te kalmeren, want baby’s voelen angst. En dan gaat ze juíst huilen. Nee, ik moet in controle blijven. Adem in, adem uit.
Terwijl Kiki bij mij in de draagzak zit, zoek ik tijdens het inchecken nog even snel online naar wat laatste tips voor een baby in het vliegtuig. Ik zie dat het een ding is om de mensen om je heen een ‘baby-survivalpakketje’ te geven. Compleet met oordoppen, iets lekkers en een lief briefje met alvast excuses van de baby zelf (‘Hi, ik ben Kiki. Als ik huil dan is dat omdat dit mijn eerste keer vliegen is en dat vind ik een beetje spannend.’). Ik overweeg nog even snel iets in elkaar te flansen achter de douane en leg het voor aan mijn man. Die moet ondanks mijn bloedserieuze blik lachen. Hij garandeert me dat alles goed komt en we gewoon allemaal lekker gaan slapen.
Lees ook: Baby aan boord #29: Het kinderdagverblijf
Na twee uur nerveus zijn, kunnen we eindelijk het vliegtuig in. Kiki krijgt een mengeling van vertederde blikken en ‘oh-god-als-die-maar-niet-bij-ons-zitten’ blikken. We maken helemaal volgens het boekje meteen een flesje klaar zodat we Kiki kunnen helpen haar oren open te krijgen als ze tijdens het opstijgen last krijgt. Kiki is blij als ik eindelijk eens normaal ga zitten. Snap ik dan niet dat het al bedtijd voor haar is? Voordat ik het weet ligt ze in mijn armen te slapen. Ik heb mijn pessimistische pet nog altijd op en dus ben ik er nu van overtuigd dat ze van het enorme geluid van het opstijgen wakker gaat worden. Maar nee, Kiki blijft slapen. Kapot van dat hele Schiphol. Nou, anders ik wel. Na het opstijgen krijgen we een wiegje en verplaatsen we Kiki daarin. Ook dat gaat goed. Ze slaapt gewoon door. Mijn man valt vervolgens ook in slaap en ik blijf als een waakhond naar dat wiegje kijken vanuit mijn stoel.
Zes uur later komen we aan in Dubai. Slaapkop Kiki slaapt nog even uit bij mij in de draagzak en mijn man is positief verrast. Dit ging hartstikke goed en hij had nog best lekker geslapen ook. Of ik ook goed had geslapen? Laten we het houden op mwah. Volgens mij moet vooral mama nog wennen aan het vliegen met een baby.
Lees hier meer van Marloes Berghege
