Marloes: 'Kiki krijst alsof we haar voeten in lava laten zakken'
Marloes is nu 22 maanden moeder van Kiki. Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar leven als moeder. Vandaag over Kiki's bad-angst.
'Kiki niet bad.' Er wordt heftig gebaard dat het bad van vandaag gecanceld is. Prima. Dan niet. Iedere dag grondig wassen is echt niet nodig, een washand werkt ook prima. Morgen beter. De volgende dag halen we de badkamer niet eens. Bij het woord bad hangt Kiki al in onze benen met dikke tranen en heel veel 'nee'. Mijn man en ik kijken elkaar aan. Waarom al die bad-haat? De douche dan? Ook dat idee wordt ontvangen met tranen. Tja, dat waren wel zo'n beetje de opties. Hartstikke leuk die washand, maar na vijf dagen moet je als dreumes toch wel een keer door de wasstraat. Dit is geen Expeditie Robinson. Terwijl we de korstjes yoghurt en pindakaas eruit kammen met water, proberen we Kiki te vragen wat er dan precies met het bad is. We komen erachter dat ze aardbeien wil eten, een staartje in haar haar moet en nog in de speeltuin wil spelen, maar over thema bad houdt ze de kaken stijf op elkaar.
Lees ook: Marloes: 'Ze trekt mijn onderbroek van hars er in twee rukken af'
Over op plan b: afleiden. We gooien bergen met speelgoed het water in, we blazen bellen, we zingen liedjes, we klappen, we gaan zelf in bad zitten ('Kijk! Mama zit in bad en speelt met de gieter! LEUHEUK! Kom je ook?' Kiki: 'Nee.'), we zetten zelfs haar beste vriendinnetje erin. Niets, maar dan ook niets, kan Kiki overhalen om het bad in te komen. Al hadden we Juf Roos er in eigen persoon in gegooid. We raken inmiddels gefrustreerd. Wat is er toch? Misschien tough love dan en gewoon in bad zetten? Heel slecht idee. Kiki krijst alsof we haar voeten in lava laten zakken. Mijn man en ik weten het zeker: nu gaat ze helemaal nooit meer in bad. We halen de washand weer uit de kast…
De eyeopener komt van mijn man terwijl Kiki buiten heerlijk met water speelt. Een beetje scheppen, handjes erin. 'Ze is niet bang voor water,' concludeert hij. 'Ze is bang om te poepen, denk ik.' Daar heeft hij een goed punt. Onlangs poepte Kiki namelijk inderdaad in bad. En als we terugdenken dan is dat het moment dat er iets veranderde. Ze poept eigenlijk nooit in bad, dus schrok ze zich kapot toen ze opeens drollen voorbij zag drijven. Ze begon direct te huilen. Mijn reactie van meteen handelen, maakte het ook niet veel beter: hop, staan, douchekop aan, afspoelen en onmiddellijk eruit. Ik heb tijdens het afdrogen nogmaals benadrukt dat het helemaal niet erg was, maar toen was het kwaad al geschied. Het bad-trauma was geboren.
Lees ook: Marloes: 'Kiki's reactie voelt als een klap in mijn gezicht'
Geen zorgen, inmiddels wordt er weer volop gewassen. Uiteindelijk is Kiki eroverheen gekomen door op haar gemak in de douche te spelen terwijl een van ons onder de douche stond. Geen druk erop, kijk maar of je nog echt onder de douche komt of niet. Langzaam maar zeker vond ze haar vertrouwen weer en kwam ze steeds dichter bij het water totdat we onze waterrat weer terug hadden. En met de waterrat 2.0 gingen we ook meteen een nieuwe fase in, want sinds bad-gate toont Kiki veel interesse in poepen en plassen. Dus hebben we er nu een accessoire in de badkamer bij: het potje. Die wordt tot nu toe voornamelijk gebruikt als stoel, maar hé, ik kan niet wachten tot die luiers verleden tijd zijn. En het voelt alsof we dichterbij komen! Maar dat zei ik ook over lopen een halfjaar (maar echt) voordat ze daadwerkelijk ging lopen…
