Baby aan boord #33: Back to work
Marloes is onlangs moeder geworden van Kiki. Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, vol met plottwists en hilarisch. Voor &C schrijft ze over haar leven als kersverse moeder. Deze keer: Marloes gaat weer werken.
Het is tijd voor deze moeder om weer aan de slag te gaan. Niet eens heel erg stiekem kijk ik daar best wel naar uit. Weer bezig zijn met, in mijn geval, woorden in plaats van welke kleur en structuur de poep van Kiki vandaag weer heeft. Even wennen is het wel. En dan bedoel ik niet wennen dat ik niet meer de hele dag bij Kiki ben, maar wennen aan alle ballen in de lucht houden. Werk is toch weer een balletje wat erbij komt.
Lees ook: Baby aan boord #32: Op vakantie met de baby
Eerst maar eens de ochtendspits overleven. Mijn man en ik rennen door elkaar net als die familie van Home Alone die wakker wordt gebeld door het taxibusje wat ze naar het vliegveld moet brengen. Mijn man geeft Kiki een flesje terwijl ik rondloop met een berg was. Je snapt dat Kiki juist op deze dagen grof doorlekt. De kak heeft ze ergens vannacht deskundig overal opgestempeld: de romper, de slaapzak, de hydrofiel en zelfs de beddenhoes, want de hydrofiel was hier niet tegen opgewassen. Als ik de hele stapel in de was gooi, zucht ik. Die mand was gisteren toch echt bijna leeg. Nu zit hij al weer propvol, damn it. Jammer dan, want vandaag wordt er gewerkt. Ik gooi de ergste kak-items in een emmertje om te weken en kijk op de klok. Shit, nog maar twintig minuten en dan moet ik écht weg. Ik loop nog in mijn ondergoed en mijn gezicht heb ik er nog niet opgetekend. Ik zeg: haast.
Mijn man heeft Kiki inmiddels in haar berenpak gehesen. Hij pakt Kiki’s armpje, zwaait naar me en zegt: ‘Zeg maar veel succes mama! Ik ben heel trots op jou. Ik ga lekker spelen bij het kinderdagverblijf.’ Kiki kijkt me met grote ogen en een kin vol kwijl aan. Ik geef haar een kusje en zwaai terug. Mijn man brengt haar naar de opvang, dus ik heb nu nog twintig minuten het rijk voor mij alleen. Of nee, zeventien minuten.
Lees ook: Baby aan boord #31: Vliegen met je baby
First things first: wat moet ik aan? Gelukkig had ik al eerder bedacht dat ik voor deze gelegenheid best wel weer een keertje mocht gaan shoppen. Ik loop namelijk nog altijd rond in wijde shirts gecombineerd met een joggingbroek of een zwarte stretchbroek (die inmiddels meer donkergrijs is dan zwart). Dat kan en mag best een tikje representatiever. Online heb ik een tof jasje en een jurk gevonden en die zijn gisteren op de valreep binnengekomen. Ik ruk de doos open, pas de jurk, besluit deze aan te houden en ren door na de badkamer voor wat make-up. Ondertussen eet ik een zeer volwaardig ontbijt: een mueslireep. Ik schiet mijn jas aan en ga snel op pad.
’s Avonds plof ik neer op de bank. Ik ben moe, maar ik heb tegelijkertijd ontzettend veel energie gekregen van zo’n dag werken. Wel een paar kleine puntjes ter verbetering: de volgende keer hoef ik denk ik niet een monddoekje of Sophie de giraffe mee te nemen in mijn jaszak, werkgevers zijn waarschijnlijk minder geïnteresseerd in mijn bevallingsverhaal en foto’s van Kiki, en, oh ja, het kaartje van mijn nieuwe jurk afknippen was misschien wel handig geweest. Tot zo ver mijn poging tot representatief zijn. Wel een prima representatie van de nieuwe ik. Dat dan weer wel. Want je kan dan wel weer even vrouw zijn in plaats van moeder, maar de moeder uit de vrouw halen is vrij lastig.
Lees hier meer van Marloes Berghege
