Baby aan boord #4: De gender reveal
Marloes is zwanger van haar eerste kind. En in verwachting zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar zwangerschap. Deze keer: de gender reveal.
Mijn moeder is jarig. Ik kom binnen en loop richting het verjaardagsgezelschap om iedereen een hand te geven en te feliciteren met mijn moeder. Gekke gewoonte eigenlijk. Ik begin bij mijn tante. Ze bekijkt me van top tot teen en zegt dan: ‘Aha, ik zie het al. Een meisje.’ Ja, dat klopt. Ik ben een meisje. Ik wist niet dat daar na 32 jaar nog twijfel over was. Maar dat bedoelt ze niet. Ze bedoelt dat er in mijn buik een meisje zit. Oké. Vertwijfeld kijk ik naar mijn McDonald’s-buikje.
Lees ook: Baby aan boord #3: De eerste echo
Het moment dat we het geslacht kunnen weten, komt steeds dichterbij. Of we het willen weten is voor ons geen vraag, want mijn man en ik zijn veel te nieuwsgierig. Ook wel lekker praktisch. Maar één naam bedenken, niet alleen maar witte kleren kopen. Maar eigenlijk is een reveal voor mij compleet overbodig, want ik weet honderd procent zeker dat het een jongen is. Mijn man heeft wél opgelet bij statistiek en is not buying it:
‘Hoe weet je dat dan?’
‘Wie heeft die baby nou in zijn buik? Inderdaad. Band met de moeder. Alles. Dat voel ik gewoon.’
‘Het is gewoon 50/50, hoor.’
‘De Chinese kalender zegt ook dat het een jongen wordt.’
‘…’
Mijn tante kan naast voorspellende bodyscans ook pendelen. Antwoord krijgen op levensvragen door een ketting, pendel dus, boven je hand te houden - mocht je geen idee hebben waar dit over gaat. Ook de pendel van mijn tante is team meisje. Ik geloof haar en haar pendel niet, dus sla ik zelf ook aan het pendelen. Op internet vind ik hoe het moet. Ik trek een haar uit mijn hoofd, rijg er een ring van mezelf aan, vervolgens maak ik met de zelfgemaakte pendel twee rondjes boven mijn hand en hou hem dan in het midden van mijn hand stil. Beweegt de zelfgemaakte pendel door in een rondje, dan is het een meisje, een streep is volgens het internet een jongen. Interessant is ook dat de pendel volgens de uitleg stopt met bewegen bij het aantal kinderen dat je gaat krijgen. Krijg je twee kinderen, dan blijft de pendel na de twee rondjes stilhangen. Na vier rondjes durf ik niet meer verder. De eerste was in ieder geval een meisje. Nou ja, wie gelooft die pendels anyways. Moederinstinct is veel sterker dan dat.
De dag van de reveal is hier. De verloskundige stuurt ons een e-mail met daarin het geslacht. Mijn man en ik zitten aan de keukentafel. Toch wel spannend. We klikken de mail open en mijn ogen vliegen over de tekst. Waar staat het geslacht nou? ‘Meisje!’, roept mijn man. En dan zie ik het ook. Een meisje. Huh, wacht, een meisje? Ik dacht écht een jongen.
Lees ook: Baby aan boord #2: Nieuwe eetgewoontes
Terwijl ik verwerk dat mijn instinct helemaal prut blijkt te zijn en ik gewoon raar, misschien hormonaal, gedrag heb vertoond de afgelopen weken, zie ik naast mij iets moois gebeuren. Mijn tikje macho man verzacht en kijkt bijna verliefd.
‘Ik krijg een dochter,’ roept hij uit.
Het kleine meisje in mijn buik heeft hem nu al om haar vinger gewonden en katapulteert ons in één klap samen naar een heel grote roze wolk. Het is een meisje. Het mooiste meisje. Ons meisje. Dat het ook een jongen had kunnen zijn? Ik kan het me niet meer voorstellen.
Lees hier meer van Marloes Berghege.
