Dreumesdingen #13: Het Duplo-incident
Marloes is nu 15 maanden moeder van Kiki. Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar leven als moeder. Vandaag over de vele valpartijen van Kiki en hoe daarmee om te gaan.
‘Vallen hoort erbij. Juist goed voor de ontwikkeling’, luidt het advies. Voor de mensen die daarna nog twijfelen: ‘Daar leren ze alleen maar van. Je kent toch wel het spreekwoord ‘met vallen en opstaan’?’ Er is zelfs een spreekwoord van, probeer er dan nog maar iets tegenin te brengen. En in principe héb ik er ook niets tegenin te brengen. Sterker nog, je zou kunnen zeggen dat ik precies zo in de wedstrijd sta.
Het lijkt mij namelijk helemaal niet goed om als een hysterische ouder de hele dag met een handje achter je kind te staan. Allereerst heeft niemand daar tijd voor en hysterisch moeten we te allen tijde zien te vermijden in combinatie met het woord ‘ouder’. Een vriend of vriendin mag hysterisch zijn, dan is het leuk, maar een hysterische ouder: doe maar niet.
Lees ook: Dreumesdingen #12: Opvoedlessen van NikkieTutorials
Jammer alleen dat iedere ouder op zijn minst een vleugje hysterisch in zich heeft. Natuurlijk niet allemaal op hetzelfde vlak: de een is hysterisch op het gebied van eten (suiker is de duivel), de ander op het gebied van onderwijs (mijn kind kan al Chinees), weer een ander is allround hysterisch en ik? Ik heb een vleugje hysterie als het op Kiki’s valgedrag aankomt. Ik weet het: vallen is onvermijdelijk met een dreumes, maar ik vind het maar een pijnlijke aangelegenheid om naar te kijken. Je ziet ‘de vallen’ namelijk vaak aankomen. Dan probeer ik nog te sturen met een ‘Kiki, pas je op?’, maar alsnog gaat het mis.
Het liefst zou ik er dus wél met een handje achterstaan. Het zou best gek zijn als je kind zichzelf pijn doet en jouw reactie ‘Ja, dus?’ zou zijn. Maar er zijn natuurlijk gradaties in reageren op een val die niet zo ernstig is en geen bloed- of schaafwonden oplevert. Juist bij die vallen telt jouw eigen reactie mee, want dit is waar ‘val drama queens’ gemaakt worden. Ik zie het vaak genoeg: dat Kiki in eerste instantie niet moet huilen, maar dan naar mij of haar vader kijkt om erachter te komen of ze het niet alsnog moet doen. Die vallen negeer ik. Gewoon blik op oneindig en doen alsof je bezig bent met iets anders. Als ze valt en er zijn meteen dikke tranen van verdriet, maar ik zie dat het meevalt, dan zeg ik met mijn amateurtheaterervaring zo noncha mogelijk:
‘Boem, boem. Kan gebeuren!’
Om vervolgens vliegensvlug te checken of ik ergens bloed zie, haar twee armen nog in de kom zitten en alle tanden, die nog maar net door zijn, er nog in zitten.
Lees ook: Dreumesdingen #11: Ode aan koffie
Dat gaat op zich best prima zo. Ik weet mijn beetje hysterie aardig in bedwang te houden. Maar dan heb je ook nog vallen die al het hysterische uit je trekken. Ondanks een redelijk goede afloop.
Laatst was er weer zo eentje. Kiki was bij opa en oma druk heen en weer aan het lopen achter een klein kinderstoeltje terwijl wij lekker aan de koffie zaten. Dat ging goed, totdat haar weg werd versperd door een Duplo-bouwplaat. Had Kiki niet in de gaten, dus die duwde vrolijk door. Stoeltje kiepte om en Kiki vloog head first over het stoeltje met haar gezicht vol op de bouwplaat.
Dat ging hard. En het zag er akelig uit. Dus niks negeren, niks ‘boem, boem’, binnen één seconde stond ik samen met opa en oma naast Kiki om de schade te bekijken. De herkenbare Duplo-punten stonden in haar voorhoofd gedrukt. Zes knalrode stippen. Kiki was na een soepstengel en een aai over de bol weer vrij snel in orde, maar die stippen bleven. Een maand later is er één is nog altijd zichtbaar. Midden op haar puntgave gezichtje. Ik vind het zielig. En het is een trigger voor mijn hysterie. Zou het raar zijn als mijn dreumes voortaan met kniebeschermers en een helm door het leven gaat?
Lees hier meer van Marloes Berghege.
