Marloes: 'Mijn hart breekt als ik Kiki zo zie struggelen'
Marloes is nu 24 maanden moeder van Kiki. Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar leven als moeder. Kiki is sinds een tijdje extreem verlegen en Marloes vraagt zich af of ze hier iets mee moet doen.
Kiki en ik zitten op de fiets. We zijn onderweg naar een playdate in de speeltuin, en zingen 'de wielen van de bus'. Inclusief dansje. Het jongetje dat Kiki zo gaat ontmoeten scheelt maar een paar weken met haar. Zijn moeder en ik hebben de stille hoop dat hun ontmoeting ervoor gaat zorgen dat we samen een kwartiertje kunnen bijkletsen op de rand van de zandbak. Maar ergens weet ik ook dat de vrolijk zingende Kiki die nu voorop de fiets zit over een klein kwartiertje verandert in een bang konijntje.
Lees ook: Marloes: 'Die corona-verjaardag wordt zo een event van een maand'
Eenmaal in de speeltuin aangekomen, plakt Kiki meteen aan mijn been. No way dat ze hier helemaal alleen op onderzoek gaat. Ah joh, die ontdooit zo wel. De andere moeder en ik halen koffie en proberen Kiki aan te moedigen, maar Kiki mot het niet. De anderhalf uur die volgen is er weinig verbetering. Ze blijft dicht bij mij en heeft geen enkele interesse om met een ander kindje te spelen. Ze kijkt wel, maar ze vindt het duidelijk allemaal heel spannend. Ik probeer haar nog een keer gerust te stellen en aan te sporen lekker te gaan spelen. Maar ze wil echt niet. En tja, als ze niet wil, dan wil ze niet. Ik ben niet van plan om haar aan een speeltuintrauma te helpen.
Thuis bespreek ik het met mijn man. Waar komt dit vandaan? Is het misschien iets met de leeftijd? Het zou kunnen. Nu is Kiki altijd al buiten de deur wat voorzichtig en kat uit de boom kijkerig geweest, maar we merken wel dat het vooral de laatste drie maanden erger is geworden. De overgang naar de peutergroep op de kinderopvang was bijvoorbeeld ook een pittige. Kregen we in de eerste twee weken een foto doorgestuurd, dan was het altijd Kiki in haar up op een bankje. Maar dat is helemaal voorbij. Ze kent iedereen nu goed, heeft een aantal maatjes en gaat iedere dag met heel veel plezier. Als ik haar ophaal dan zie ik precies dezelfde Kiki als thuis, de Kiki die graag zingt, danst en de oren van je kop lult.
Lees ook: Marloes: 'Ik doe niet mee met die trakteer hysterie'
En dan breekt toch een beetje je hart als je haar zo ziet struggelen in de speeltuin met kindjes die ze niet kent. Laatst rende ze vol enthousiasme af op een huisje met glijbaan. Net toen ze halverwege de trap was, kwam er een ander kindje die haar compleet negeerde en nog net niet over haar heen kroop. Kiki’s reactie: ruimte maken en zo snel mogelijk van die trap af en weg van deze situatie. Het is ook een warzone daar, dat moet ik Kiki nageven. Genoeg mafkezen aanwezig. Maar hoe kan ik haar helpen wat zekerder in haar laarsjes te staan?
Als ik wat research doe, voel ik me meteen lullig. Het kan inderdaad een fase zijn die bij deze leeftijd past. Maar poe, onze samenleving is ook wel gek op assertiviteit en als je daar een beetje buiten valt, dan hoor je dus de hele tijd dat je verlegen bent en dat eraan gewerkt moet worden om dat te veranderen. Ik ben genezen. Ik ga geen zak veranderen. Laat dat kind lekker verlegen zijn. Ik ga erop letten dat ik het niet meer benoem en ik laat het gaan. Als ik merk dat ze goed gaat in haar up, dan plaats ik mezelf meer op de achtergrond, maar als dat een dag anders is, dan accepteer ik dat en ga ik geen dingen forceren. Gaan we gewoon gezellig samen van de glijbaan. Van volledige acceptatie gaat iedereen zekerder in zijn of haar laarsjes staan, toch?
