Baby aan boord #21: De eerste keer alleen met de baby
Marloes is onlangs moeder geworden van Kiki. Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar leven als kersverse moeder. Deze keer: de eerste keer alleen met de baby.
Terwijl ik nog wat dommel, word ik ruw wakker gemaakt door een harde scheet. Yeez Louise. Wat een geluiden komen er uit dat wiegje. Het is het startsein dat de dag is begonnen.
Lees ook: Baby aan boord #20: De kraamweek
De kraamzorg is naar huis, mijn man is weer aan het werk en onze ouders staan niet langer dagelijks voor de deur. Vandaag sta ik er voor het eerst echt alleen voor. Adem in, adem uit. Ik kan dit. Misschien zonder mascara, maar ik kan dit. Ik laat Kiki nog even haar ding doen en ga dan over tot ‘kakruimen’ (een nieuw werkwoord dat ik als moeder dagelijks gebruik).
Na een frisse luier en een nieuwe outfit gaan we ontbijten. Terwijl Kiki zich uitgebreid tegoed doet aan een lading melk, prop ik snel het eerste wat ik zie in mijn mond: een eierkoek. De hoeksteen van iedere volwaardige maaltijd. Hoe doen andere moeders dit? Ik bedoel, die eten toch ook?
Ik besluit te gaan wandelen. Van het idee dat ik de hele dag binnen moet zijn, word ik namelijk behoorlijk benauwd. Onderweg wil ik een koffie. Maar dit is de eerste keer in mijn eentje op pad met de wandelwagen. Er schiet van alles door mijn hoofd: pas ik wel door de deur? En waar parkeer ik dan die wagen? En wat nou als Kiki dan gaat huilen? Of als ik moet plassen door die koffie?
Ik loop drie koffietentjes voorbij voordat ik genoeg moed heb verzameld om er eentje binnen te gaan. Onhandig als ik ben, beuk ik mezelf naar binnen en ram in het proces mijn bekerhouder van mijn wandelwagen af. We zijn binnen hoor. Kiki slaapt gelukkig overal doorheen. Bezweet bestel ik een koffie. Een overwinning.
Normaal drink ik weinig tot geen koffie en dus gaan mijn darmen vrijwel meteen aan de slag. Gevolg: bij thuiskomst moet ik poepen. Nodig ook. Ja, en nu? Ik kan niet snel poepen. Ik moet er altijd even voor gaan zitten. Ik raak een beetje in paniek, maar ophouden is geen optie, dus rijd ik Kiki met wandelwagen en al de badkamer in en ga op het toilet zitten. Niet ideaal, maar ik weet even geen beter idee.
Uiteraard begint Kiki te huilen. Begrijpelijk. En dus zit ik op het toilet te kakken terwijl ik met een Nijntje-rammelaar boven de wandelwagen hang met mijn zoetste stemmetje. Ik heb weleens betere momenten gekend. Maar goed, ik heb wel mooi gekakt. Is ook wat voor te zeggen. Kiki is geïnspireerd geraakt door mijn toiletsessie en doet zelf ook nog een duit in het zakje. Ik kan alleen maar bidden dat ze deze keer binnen de lijntjes (van haar luier, that is) is gebleven.
Lees ook: Baby aan boord #19: De bevalling
Na weer een sessie kakruimen nemen we plaats op de bank. Kiki valt in mijn armen in slaap. Ik durf niet meer te bewegen. Ze ligt zo lekker. Iedere keer als ik met mijn arm naar de afstandsbediening reik, maakt Kiki een geluidje en gaan haar armpjes de lucht in. Nope, rustig blijven zitten waar je zit, Marloes.
Na wat eeuwen lijkt te duren, komt mijn man eindelijk thuis. Vol energie en intens blij om het stokje van mij over te nemen. Ik ben kapot. Je zal het maar alleen moeten doen. Alleenstaande ouders hebben mijn eeuwige respect. Voor morgen stel ik als doel om in ieder geval iets meer en beter te eten. Misschien dat volgende week dan mascara aan mijn routine kan worden toegevoegd. Baby steps. Baby steps.
Lees hier meer van Marloes Berghege.
