Baby aan boord #24: De eerste keer naar het consultatiebureau
Marloes is onlangs moeder geworden van Kiki. Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar leven als kersverse moeder. Deze keer: het consultatiebureau.
We worden met Kiki op het consultatiebureau verwacht. Het consultatiebureau. Ik heb er heel enge dingen over gehoord. Enkele vriendinnen zijn er zelfs huilend vandaan gekomen. Als nieuwe ouders is het toch lastig als je meest kostbare bezit langs een lat van gemiddelden wordt gelegd en vervolgens de stempel normaal of niet normaal krijgt. Ik ben blij dat mijn man meegaat, want van ons tweeën is hij hormonaal toch het meest in orde (hallo, wanneer komt die hormonale reset?!).
Lees ook: Baby aan boord #23: Sprongetjes
We melden ons een kwartier te vroeg bij de balie, want zo zijn wij, met een blinkend schone Kiki, want ook zo zijn wij. Ons pakken ze niet.
‘Hoi, wij hebben een afspraak voor onze dochter Kiki?’
‘Ja, Kiki. Ik zie haar staan. Jullie mogen Kiki tot op haar luier uitkleden en dan binnen plaatsnemen.’
In de gang beginnen we Kiki voorzichtig uit te kleden, om haar vervolgens in haar blote bassie gewikkeld in een dekentje door de deur mee te nemen. Achter de deur vinden we twee rijen met commodes om je kind op aan- en uit te kleden. Oké, beginnersfoutje. Was misschien handig geweest als de receptionist had verteld wat er achter die deur zat. We nemen plaats.
Er heerst een groot gevoel van empathie in de wachtruimte. Er worden betekenisvolle blikken uitgewisseld, de ouders met een huilend kind krijgen een knikje vol medeleven en openingszinnen als ‘voor jullie ook de eerste keer?’ en ‘hoe oud is die van jou nou?’ vliegen je om de oren. Als een andere ‘eerste-kerer’ in paniek om een luier maatje 1 vraagt, omdat ze vergeten is een reserve mee te nemen, vliegen er meteen drie luiers maatje 1 de lucht in. Hier en daar hoor ik uit de dekentjes dezelfde maffe piep komen die Kiki soms ook maakt tijdens het ademen. Een hele geruststelling, want ik had al een paar keer ‘baby astma’ ingetikt op Google.
‘Kiki?’
‘Ja!’ Mijn man neemt Kiki mee naar binnen en ik volg met mijn handen vol met genoeg spullen voor een midweekje vakantie.
Kiki wordt gewogen en gemeten en we worden onderworpen aan, wat voelt als, een mondelinge overhoring over onze dochter:
‘Slaapt Kiki goed?’
‘Ja, super!’
‘Ja?’
‘Ja?’
‘En hoeveel eet Kiki nou?’
‘Ja, deze weet ik, hoor. Even denken. Ik heb het een paar dagen geleden nog opgeschreven. Bedoel je deze week? Of het gemiddelde? Ik weet het hoor, maar gewoon om te checken…’
Lees ook: Baby aan boord #22: Uit wandelen
Ik word bloednerveus van deze vrouw en met iedere vraag word ik onzekerder. We doen maar wat, maar daar mag zij natuurlijk niet achterkomen. En dan komt het oordeel: Kiki doet het goed. Ze zit perfect in de curve, oogjes zijn goed, nekje goed. Alles goed. We slaken een zucht van opluchting. Alleen wel een afvlakking op haar hoofd, zegt de medewerker tussen neus en lippen door. Sorry, wat? Ik krijg een folder ‘voorkeurshouding’ in mijn handen gedrukt en het advies om Kiki vaker op haar buik te leggen. Meer ‘tummy time’ dus. En dan mogen we weer gaan.
Terwijl we Kiki weer aankleden, deze keer wél op de commode, bespreken mijn man en ik nog even de afspraak:
‘Fijn hè, dat het zo goed gaat met Kiek,’ begint mijn man.
‘Ze heeft een deuk in haar kop! Weet je wel wat dat voor gevolgen kan hebben voor haar symmetrie? Als ik die vrouw moet geloven dan ziet Kiki er later uit als een Picasso.’
Ik zei toch dat mijn man van ons twee hormonaal het meest in orde was…
Lees hier meer van Marloes Berghege.
