Baby aan boord #34: Voorkeur voor papa
Marloes is onlangs moeder geworden van Kiki. Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, vol met plottwists en hilarisch. Voor &C schrijft ze over haar leven als kersverse moeder. Deze keer: Kiki heeft een duidelijke voorkeur voor papa. Pijnlijk.
Sinds kort is Kiki erachter gekomen dat ik een suffe muts ben. Pijnlijk. Vooral omdat er iemand anders in huis wél heel grappig en leuk blijkt te zijn: papa. De papa in kwestie was het zelf niet opgevallen. Hoe ik daar nou toch bij kwam? Nou, bijvoorbeeld door het feit dat ze het bij hem altijd uitgiert en bij mij kijkt alsof ze ieder moment een zetpil kan krijgen. Hij vindt dat ik zwets, dus doen we een test. Eerst roept mijn man: ‘Kiki!’ Kiki kijkt meteen met een lach van oor tot oor, zelfs gevolgd door een kreetje. Dan ben je echt leuk, hoor, als je een kreetje krijgt. Dan ben ik aan de beurt. Ik roep: ‘Kiki!’ Nada. Ze kijkt me met grote ogen aan, maar haar lippen blijven een streep. Zelfs geen mondhoekje omhoog. Niets. Dit tot grote hilariteit van mijn man. Ik probeer het nog met verschillende stemmetjes en een variatie aan toonhoogtes: nee. Gewoon niet leuk.
Lees ook: Baby aan boord #33: Back to work
Mijn man slaat een arm om mij heen bij het zien van mijn beteuterde gezicht. ‘Ze heeft gewoon even een papadag,’ probeert hij troostend. Ja, dat zou ik ook zeggen als ik in dit scenario de papa was. Voor mijn ego is dit behoorlijk zuur, maar mijn man straalt. Hij is al tot over zijn oren verliefd op Kiki en dit draagt helemaal bij aan zijn ‘zo trots als een hond met zeven lullen’ gevoel. Ergens is het natuurlijk ook heel zoet en begrijpelijk, want haar vader is ook heel leuk en grappig, maar aan de andere kant ben ik strontjaloers. Mijn kind ziet me niet meer staan. Ik ben gedegradeerd tot dienaar. Dat komt als een klap, want hoewel zij tijdelijk is vergeten waar ze uitkomt, staat mij dat nog helder voor de geest.
Ondertussen ravotten mijn man en Kiki er lekker op los op het speelkleed. De kusjesdood, de kieteldood: het komt allemaal voorbij. Kiki gilt het uit van plezier. Ze vindt het fantastisch. Volgens mijn man moet ik ook ravotten. Dat vindt Kiki zo leuk. Maakt echt niet uit met wie. Ik drapeer mezelf op het speelkleed en laat mij van mijn beste ravotkant zien. De gekste stemmetjes, tientallen kusjes op haar bolletje, beentjes de lucht in, kietelen: Kiki is niet onder de indruk. Ook ravotten is met mij niet leuk. Ik check voor de zekerheid de app van ‘oei, ik groei’. Je weet maar nooit. Misschien zit ze wel in een grote papasprong? Die blijkt niet te bestaat. Ik moet dit dus accepteren.
Lees ook: Baby aan boord #32: Op vakantie met de baby
Een paar dagen later loop ik de woonkamer in en hoor ik een kir vanuit de wipstoel. Wacht even, lacht ze nou naar mij? En ja hoor, ik ben grappig vandaag. Hoera! Ik buit dit moment volledig uit, laat alles uit mijn handen vallen en Kiki en ik lachen totdat we niet meer kunnen. Als mijn man zich bij ons voegt, stopt Kiki meteen met lachen. ‘Zie je nou wel,’ zegt mijn man. ‘Ze vindt jou ook hartstikke leuk. Het zijn allemaal fases.’ Fijn. Toch denk ik niet dat dit de laatste keer is dat ik met het illustere duo ‘Papa en Kiki’ te maken ga krijgen. Als Kiki iemand volledig in haar macht heeft, dan is het haar vader wel. Ze is echt daddy’s little girl. Die machtspositie, daar gaat ze vast een keer achter komen. In mijn hoofd hoor ik haar al roepen: van papa mocht het wél. Man, dat gaat nog wat worden..
