Meer bekijken
  1. Column
  2. › ›
  3. Thomas: 'Ze schrokt de boterham zonder handen naar binnen'
Column

Thomas: 'Ze schrokt de boterham zonder handen naar binnen'

Bekijk meer
(25/48)
Thomas: 'Ik wil dood, zegt ze'
48/48
Thomas: 'Ik had 't uiterlijk van een meisje en de stem van een jongen'
47/48
Thomas: 'Tot mijn schrik had het washok op de camping open douches'
46/48
Thomas: 'Mevrouw Gans heeft een crush op mij'
45/48
Thomas: 'Waarom mag ik niet naar boven?'
44/48
Thomas: 'We zouden de criminele organisatie samen oprollen'
43/48
Thomas: 'Ik heb ontdekt dat bejaarden ook seks hebben'
42/48
Thomas: 'Ik was haar blote kont omdat ze het zelf niet kan'
41/48
Thomas: 'Kan mijn man vandaag weer niet op bezoek komen?'
40/48
Thomas: 'Die kinderen komen nooit op bezoek in het verpleeghuis'
39/48
Thomas: 'Je bent pas goed gelukt als niemand het ziet'
38/48
Thomas: 'Hij testte positief op corona, dagen later was het gebeurd'
37/48
Thomas: 'Toevallig zag een buurvrouw hem op de grond liggen'
36/48
Thomas: 'Alzheimer heeft een enorm gat in haar geheugen geslagen'
35/48
Thomas: 'De overgang naar de heren-wc was een cultuurshock'
34/48
Thomas: 'Ik keek naar zijn mond en dacht: die ga ik never zoenen'
33/48
Thomas: 'Ik wist meteen dat ik corona had'
32/48
Thomas: 'Canada? Ruw volk, allemaal buitenlanders'
31/48
Thomas: 'Ze gooide hete thee richting het gezicht van mijn collega'
30/48
Thomas: 'Ik heb poep aan mijn vinger'
29/48
Thomas: 'Ik wist niet dat je zó lang aan je piemel kon sjorren'
28/48
Thomas: 'Hij kan nauwelijks bewegen, dus ik takel hem uit zijn bed'
27/48
Thomas: 'Godsdienst ligt gevoelig, voor je het weet heb je ruzie'
26/48
Thomas: 'Ze schrokt de boterham zonder handen naar binnen'
25/48
Thomas: 'Ik was elf toen ik voor het laatst had gezwommen'
24/48
Thomas: 'Ze is de drol in de wasbak aan het prakken met een vork'
23/48
Thomas: 'Vrouwen kunnen beter tegen bloed'
22/48
Thomas: 'Straks mag ik haar bed niet meer aanraken'
21/48
Thomas: 'Ze krijgt het voor elkaar om alle foute vragen te stellen'
20/48
Thomas: 'Inmiddels schaam ik me voor mijn gedachte'
19/48
Thomas: 'Alle bewoners die besmet waren, zijn beter of dood'
18/48
Thomas: 'Ik overleef corona dankzij pizza'
17/48
Thomas: 'Ik ga al wekenlang door het leven met next level smetvrees'
16/48
Thomas: 'Het verpleeghuis is op slot en bewoners zijn verontwaardigd'
15/48
Thomas: 'Je hoeft niet gay te zijn om over homoseks te schrijven'
14/48
Thomas: 'Boven de dekens zag ik de blote witte schouders van een man'
13/48
Thomas: 'De pik van de blote man had de vorm van een deurknop'
12/48
Thomas: 'De boodschap van NikkieTutorials is juist iets heel anders'
11/48
Thomas: 'Henk en ik hadden elkaar naar rechts geswipet'
10/48
Thomas: 'Dit is de meestgestelde vraag aan transgenders'
9/48
Thomas: 'De stagiair riep: BEN JIJ TRANSGENDER?'
8/48
Thomas: 'Mannen verkopen meer boeken dan vrouwen'
7/48
Thomas: 'Een bord terugsturen in een restaurant? Zou ik nóóit doen'
6/48
Thomas: 'Ik liep een beetje voor lul in mijn normale kleding'
5/48
Thomas: 'Van mijn vrienden kreeg ik geestverruimende paddo's cadeau'
4/48
Thomas: 'Ik signeerde mijn eerste boek met een kleutertekst'
3/48
Thomas: 'Ik wilde 40 kilo op zijn tenen laten stuiteren'
2/48
Thomas: 'Ik zou best graag een foto van Marcello willen zien'
1/48

Thomas van der Meer (1986) drinkt zijn koffie zwart, is team koriander en woont aan de rand van het bos. Met zijn debuutroman Welkom bij de club hoopt hij zijn nieuwe badkamer te financieren. Verder studeert hij verpleegkunde en is-ie transgender, maar daar merk je verder niks van.

06-10-2020 19:00
fotografie Anne Claire de Breij

'Waarom slaat u me?' vraagt mijn collega. Ze pakt mevrouw Kempen (78) stevig vast bij haar bovenarm. 'Ik wil u alleen maar helpen.'

'Rededede enenen redede,' zegt mevrouw Kempen.

Lees ook: Thomas: 'Ik wil dood, zegt ze'

Mijn collega maakt de knopen van haar pyjamajasje los en probeert het uit te trekken. Mevrouw Kempen schiet naar voren en wil in haar hand bijten, maar die trekt ze net op tijd weg, waardoor ze haar tanden in haar eigen hand zet.

'Houd op!' zegt mijn collega, en ze vraagt mij om haar vast te houden. 'Pas op dat ze je niet spuugt, want dat doet ze weleens.'

Terwijl ik haar vasthoud – ze probeert zich telkens los te rukken, bijt wild om zich heen en ik denk de hele tijd: ik wil dit niet – kleedt mijn collega haar uit, wast haar en kleedt haar weer aan. Daarna laat ik haar los en wandelt ze de kamer uit alsof er niets gebeurd is.

'Het is altijd even een drama,' zegt mijn collega, 'maar daarna is het wel meteen weer goed.'

Ik denk dat ik wel begrijp waarom ze niet uitgekleed en gewassen wil worden. Haar hersenen zijn door dementie zo beschadigd dat ze eigenlijk alleen haar zintuigen nog heeft. Je kleren uittrekken voelt gewoon niet fijn, al helemaal niet als je net uit je warme bed komt. 

De volgende ochtend staat mevrouw Kempen weer op mijn lijstje. Je wast haar altijd met z'n tweeën, omdat ze zo moeilijk is. De collega met wie ik moet samenwerken ken ik nog niet.

'Hoe pakken we het aan?' vraag ik.

'O, we zien wel,' zegt ze. 'Gewoon rustig aan.'

Dat antwoord bevalt me wel. En nog veel belangrijker: ze praat bijna net zo sloom als ik. Met een harde stem of een gestreste toon kun je het bij mevrouw Kempen sowieso shaken. 

Mevrouw Kempen ligt in haar beddengoed gewikkeld als een mummie. Heel langzaam pakken we haar uit. Ik laat haar het washandje voelen, dat heb ik van tevoren opgewarmd in de magnetron. Daar wil ze wel mee gewassen worden. Pyjama uit. Wassen. Gewoon heel rustig aan.

Ze stapt uit bed en we kleden haar verder aan terwijl ze rondjes door de kamer loopt. Het lijkt bijna een spel. Eenmaal in de kleren wandelt ze meteen de kamer uit.

Opgelucht kijk ik haar na. Het kostte veel tijd, maar mevrouw Kempen werd er tenminste niet ongelukkig van. En ik ook niet.

'Gaat u mee naar het ontbijt?' vraag ik even later, nadat ik haar kamer heb opgeruimd.

Ze kijkt me glazig aan en wandelt de andere kant op. 

'Je moet haar het ontbijt laten zien, anders snapt ze het niet,' zegt een collega. 'Ze eet brood met chocopasta.'

Even later sta ik weer voor haar neus, nu met haar ontbijt. 'Gaat u mee naar de eetzaal?' vraag ik, en ik wijs naar het eind van de gang. 

Lees ook: Thomas: 'Ze gooide hete thee richting het gezicht van mijn collega'

Mevrouw Kempen buigt haar hoofd naar het bord dat ik in mijn handen houd en begint de boterham naar binnen te schrokken. Zonder handen, met haar gezicht in het bord. 

'Eh… Wat, eh,' stamel ik. 

In no time heeft ze haar boterham met chocopasta naar binnen gepropt en begint met lange halen het bord af te likken. Intussen lopen er bezoekers langs ons, die op visite gaan bij hun oma. Ze kijken ons heel raar aan.

'Ze is opgevoed door de wolven,' zeg ik.

Lees hier meer columns van Thomas.

Schrijf je in voor de nieuwsbrief
Ontvang één keer per week alle &C updates!
Het is vereist de inschrijving te bevestigen door dit vakje aan te vinken.
GO
Bedankt voor je inschrijving voor de nieuwsbrief!
Vanaf nu ontvang je de nieuwsbrief.
Bestel nu &C's nieuwste editie
&C's augustusnummer 'Zeg, valt er nog wat te flirten' is uit!
Bestel nu voor € 6,95
Wees slim en word abonnee!
12x &C Magazine op je deurmat
Bekijk alle deals

Gerelateerd

Geen probleem!
&C maakt gebruik van cookies. Als je verder leest, ga je daarmee akkoord. Meer info »

We love cookies

Deze website maakt gebruik van cookies.
Geen probleem!

We gebruiken cookies om content en advertenties te personaliseren, om functies voor social media te bieden en om websiteverkeer te analyseren. Ook delen we informatie over je gebruik van onze site met onze partners voor social media, adverteren en analyse.

Wanneer je gebruik blijft maken van andc.tv gaan wij ervan uit dat je hiermee akkoord bent. In onze privacy voorwaarden vind je een beschrijving van al onze cookies.