'Ik heb gehoord dat je corona hebt,' appte een collega. 'Heb je een saturatiemeter?' 

Een saturatiemeter is een apparaatje dat je als een knijper om je vinger kunt klemmen, om te meten hoeveel zuurstof je in je bloed hebt. Ik heb geen saturatiemeter.

'Die zou ik maar eens aanschaffen, als ik jou was,' zei mijn collega, 'dan kun je je zuurstof een beetje in de gaten houden.'

'Zal ik doen,' zei ik, maar ik deed het niet. Ik had wel wat anders dan zuurstof aan mijn hoofd. Namelijk: eten. Op Instagram komen er al maandenlang posts en stories voorbij over alle kilo's die iedereen aankomt in quarantaine. Niet herkenbaar. Ik word alleen maar dunner. Online boodschappen doen is namelijk de hel. 

Lees ook: Thomas: 'Ik zou mijn ouders niet in een verpleeghuis laten zitten'

De eerste keer klikte ik vrolijk mijn boodschappen bij elkaar op de website van een supermarkt en drukte op bestellen. Kon niet. Ik had voor dertig euro aan producten in mijn digitale winkelkarretje en dat moest minimaal vijftig euro worden. Wat moest ik in hemelsnaam nog kopen? Ik had alles wat ik nodig had. Scrollend langs de producten baalde ik als een stekker bij het zien van de lage prijzen. Een pak rijst: 99 cent. Dat zette geen zoden aan de dijk. Gelukkig ontdekte ik de cosmetica. Een fles deo: 4 euro vijftig. Now we're talking. 

Kar eindelijk vol. Ik klikte op bestellen. '404: pagina kan niet worden weergegeven.' Ik drukte op het pijltje terug. Hele kar leeg. Ik dacht: oké, niet opgeven nu. Je móet eten. Ik deed het helemaal opnieuw, drukte op bestellen en toen bleek het eerste beschikbare bezorgmoment pas over 5 dagen. Andere supermarkt: 14 dagen. 

Daarna ontdekte ik een supermarkt met een snelservice. Binnen 2 uur bezorgd. Perfect. Kar weer vol. Bestellen. 'Wegens corona is de snelservice niet beschikbaar.' 

Lees ook: Thomas: 'Ik wist meteen dat ik corona had'

Af en toe ga ik stiekem naar buiten. Ik loop door een paar straten en kom dan ook langs het begin van een winkelstraat. In de verte zie ik de Jumbo en de Albert Heijn, die zitten daar tegenover elkaar. Daar sta ik dan zuchtend in de straat. So close and yet so far away. 

Ik weet dat dit voor een groot deel aan mij ligt: een vervelende combinatie van niet om hulp vragen en een slecht huishoudelijk inzicht. Ik vind het moeilijk om te bedenken wat ik overmorgen wil eten, laat staan volgende week. Gelukkig ben ik bijna beter. Dat heb ik niet alleen te danken aan mijn fantastische immuunsysteem, maar ook aan Domino's Pizza. Anders was ik verhongerd. 

Lees hier meer columns van Thomas.