'Wat ben je druk, jongen,' zegt mevrouw Pitstra. Met veel gejuich en bombarie heb ik haar uit bed getrommeld om te vieren dat ze corona heeft overleefd. Volgens haar is dat niet meer dan logisch. 'Natúúrlijk overleef ik zoiets,' zegt ze. In haar pyjama zit ze op de rand van het bed. 'Jij denkt dat ik een oude fragiele vrouw ben. Weet je waar ik vandaan kom? Van een boerderij. Op een boerderij heb je niet eens tijd om ziek te zijn.' Dat ík het heb overleefd vindt ze wel een wonder.

Inmiddels is de afdeling weer coronavrij. Dat wil zeggen: alle bewoners die besmet waren, zijn beter of dood. Drie bewoners zijn aan corona overleden. Drie mannen. Dat corona mannen zwaarder treft is al langer bekend, maar onderzoekers weten nog niet precies hoe dat komt. Het is verdrietig dat drie van de veertien positief geteste bewoners zijn overleden, maar je zou ook kunnen zeggen dat het reuze meeviel. Dit had ik in elk geval niet verwacht, want iedereen is hier ouder dan 80. 

Lees ook: Thomas: 'Ik overleef corona dankzij pizza'

Mevrouw Pitstra wordt volgende maand 94. Ze kan zich al niet meer herinneren dat ze een paar weken geleden zo ziek was dat ze dacht dat de Heere Jezus haar zou komen halen. En eerlijk gezegd dacht ik dat toen ook. Net toen ik haar familie wilde waarschuwen, stond ze op. Een paar dagen later noteerde mijn collega in haar dossier: 'Mevrouw moppert weer als vanouds.' 

Wanneer ik haar uit haar pyjama heb geholpen, kijkt ze me onderzoekend aan. 'Wij kennen elkaar, toch?' vraagt ze. 'Ken ik jou?'

'Ja, ik werk hier. Ik kom u 's ochtends vaak helpen.'

'O ja. Ja, ik heb hulp nodig. Eigenlijk vind ik het vreselijk om afhankelijk te zijn van anderen. Ouderdom valt me zwaar. Ik kan niets meer zelf en mijn kinderen zie ik hier ook nooit.'

'Uw kinderen willen graag langskomen, maar dat mag nog niet. Vanwege het virus, weet u nog? Anders raken er misschien mensen besmet.'

Lees ook: Thomas: 'Ik zou mijn ouders niet in een verpleeghuis laten zitten'

'Is dat virus dodelijk?'

'Voor veel mensen wel.'

'Nou, geef mij dat virus dan maar.'

Daar moet ik heel hard om lachen. 'U heeft het al overleefd,' zeg ik. 

'O? O Ja. Nou, dat had van mij niet gehoeven.'

'Als u dat eerder had gezegd, had ik me niet zo voor u uitgesloofd.'

Nu moet mevrouw Pitstra ook lachen.

'Wacht maar,' zeg ik. 'Volgende week mogen we eindelijk weer naar de tuin, dat vindt u altijd heerlijk. En over een paar weken mogen uw kinderen en kleinkinderen weer komen, dan ziet u alles veel zonniger in.'

'Zou het?'

'Ik weet het zeker.'

Lees hier meer columns van Thomas.