'Waar zijn mijn champignons?' Vriendin L. keek naar de kom die de serveerster haar net had voorgeschoteld. Ze stak haar lepel erin en roerde. Uit de gelige substantie kwamen brokken aardappel en groene sliertjes omhoog, maar geen champignons. 'Ik had toch iets met champignons besteld?' Ze sloeg het menu open. Ja, het stond er echt.

Champignons.

'We hebben vandaag geen champignons,' zei de serveerster.

'Maar dan hoef ik dit gerecht eigenlijk niet.'

Lees ook: Thomas: 'Ik liep een beetje voor lul in mijn normale kleding'

Nu zijn we de lul, dacht ik. Nu roept L. de toorn van de bediening en de kok over ons af. Ik keek naar haar en probeerde te bedenken of ze nu iets ergs of juist iets bewonderenswaardigs deed.

'Sorry hoor,' zei ze, 'maar als ik had geweten dat dit voornamelijk uit aardappel zou bestaan, had ik het niet genomen. Mag ik iets anders bestellen?' Ze knikte naar mijn eten. 'Doe maar hetzelfde als hij.'

De serveerster nam het bord met de kom erop mee terug. Ze trok de deur naar de keuken achter zich dicht en meteen verhief daar iemand verontwaardigd zijn stem. De kok. 

'Ga maar eten hoor,' zei L. 

Ik keek naar het bord dat voor me op tafel stond. Ik vond het raar om eraan te beginnen nu zij nog niets had. Op de achtergrond ging de kok nog steeds tekeer. Eigenlijk was dit een beetje te ongemakkelijk om te verdragen. Het liefst wilde ik weg. 

Lees ook: Thomas: 'De medewerker zag dat ik een vrouw was die klonk als een man'

Zelf zou ik het gerecht zonder champignons gewoon hebben opgegeten. Ik weet wel dat je volgens de etiquette een bord mag terugsturen, maar ik zou dat nooit doen. Een heleboel mensen zouden dat trouwens nooit doen, daar is onderzoek naar gedaan. Vooral millennials vinden het awkward. Het verkeerde gerecht voorgeschoteld krijgen, een vies bord of een haar in het eten zijn voor veel millennials redenen om het wel te doen, maar 15% zou nóóit eten terugsturen. Bij die 15% hoor ik. Als ik er een goede reden voor had en zeker wist dat de bediening en de kok het helemaal niet erg zouden vinden, dan zou ik het misschien overwegen. Maar het probleem is dat ik zeker weet dat de kok en de bediening het wél erg vinden. 

'Wat ben je stil,' zei L. Ze zat allang over iets anders te praten. 'Ben je moe?'

'Ja,' zei ik, 'een beetje.'

Even later kwam de serveerster terug met het nieuwe gerecht en zette het met een klap op tafel. L. stopte met praten. De serveerster draaide zich om en beende weg. L. keek haar heel even na, fronste, knipperde een paar keer met haar ogen en boog zich toen over haar bord. 'Maar goed,' zei ze, en ze ging verder met haar verhaal. 

Die onverstoorbaarheid van haar; ik schoot in de lach. Ik wist opeens zeker dat het niet erg was, maar bewonderenswaardig. 

Lees hier meer columns van Thomas