Hanneke: 'Zeg je afspraken maar af, want je kind moet in quarantaine'
Hanneke Hendrix (40) deed veel levenswijsheid op als barvrouw in de kroeg. Nu schrijft ze columns en romans en is ze co-host van de ouderschapspodcast Ik ken iemand die. Ze heeft een dochter (4) en een man, en is de laatste Nederlander zonder smartphone.
Ik heb de afgelopen week alleen maar lopen grienen. Het heerst. Dus vandaag, speciaal voor jullie, alle nutteloze edoch opbeurende situaties waarin een mens (ik dus) het gehad heeft.
'Ik heb het hélemaal gehad,' huil ik aan de telefoon, aan de andere kant hoor ik de echtgenoot (die iets van vier minuten pauze heeft) 'och toch' en van zulks zeggen. 'Ik heb het hélemaal gehad met dat fucking positieve denken. Een jaar lang ben ik positief geweest, heb ik geroepen dat we het naar verhouding heel goed hebben, maar IK HEB HET HELEMAAL GEHAD! IK GA NIET MEER LEUK LOPEN DOEN DE HELE DAG! IK HOU ER NU MEE OP!'
Aan de andere kant is het even stil.
'Maar dat is toch helemaal prima,' zegt de man.
'JA!' roep ik. 'HELEMAAL PRIMA!'
De pauze is voorbij en ik hang op.
Lees ook: Hanneke: 'De lockdown is juist hel voor ouders, niet voor singles!'
De tweede situatie was ook aan de telefoon, maar met vriendin M.
'IK HEB HET HELEMAAL GEHAD!' roep ik aan de telefoon met vriendin M., die een half uur later met haar zoon en een fles glühwein (niet per se in die volgorde) voor de deur staat.
'Zo,' zegt ze, als de kinderen eenmaal door de nog overgebleven sneeuw dartelen en we onder de veranda glühwein drinken. 'Half drie en het is een pandemie, dus het mag gewoon. Het nieuwe vijf uur.'
Van de derde situatie schrok ik zelf het meest.
Ik vind mezelf grienend (echt met van die uithalen) voor de televisie, en het enige wat er zojuist op de tv gebeurde was het gegeven dat Willeke Alberti warm en moederlijk in beeld is gekomen. En ze zingt niet eens! Ze vertelt gewoon dingen! En ik zit hier een potje te grienen! Dat gaat toch nergens over?
Lees ook: Hanneke: 'Eigenlijk drink ik iedere avond teveel wijn'
Het nieuwe normaal is zo normaal geworden, dat we allemaal in de sleur zitten. Onszelf in de belachelijke situatie vinden waarin alles saai is en niemand iets meemaakt, maar dat alle eventuele plannen die je eventueel hebt gemaakt op elk tijdstip van de dag ineens afgelast kunnen worden. 'Zeg je afspraken maar allemaal af, want de klas van je kind moet een week in quarantaine.' Dat soort zaken. Vorige week betrapte ik me erop dat ik een hartverzakking kreeg toen de dochter nonchalant zei dat ze snot had. Tot ik me realiseerde dat we net een stuk hadden gewandeld in de vrieskou. Dan heeft ieder mens een snotneus. Dat viel vroeger nooit op, in het oude normaal. Ik grapte wel eens dat de dochter structureel 'twee lijmpistoolpatronen' onder haar neus had hangen, nu durf ik die grap nauwelijks meer op te schrijven omdat ik bang ben dat ik de goden aan het verzoeken ben.
En ik ga volgende week wel weer positief denken. Echt waar.
En ik weet ook dat het vanzelf zomer wordt.
Dat weet ik.
Maar nu nog even niet.
En dus heb ik het nog een weekje even hélemaal gehad.
Lees hier meer columns van Hanneke.