Hanneke: 'Ik ga gillen als iemand me wéér seksuele voorlichting geeft'
Hanneke Hendrix woont in de buurt Nijmegen met man en kind. Ze bracht drie romans uit en zwoer daarna dat ze nooit meer een boek zou schrijven. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en dus tekende ze onlangs een nieuw contract bij Das Mag Uitgevers. Verder geeft ze ook nog les aan de kunstacademie en de Schrijversvakschool en maakt hoorspelen voor de radio, maar is ze niet per se gek op grindbakken.
'Hoezo drink jij geen bier?' zeg ik. 'Ben je met de auto?'
We zitten in De Plak aan de bar.
'Ik ben op de fiets,' zegt C.
Het is even stil.
Ik kijk haar aan.
'Niet! Waar!' schreeuw ik over de bar. De mensen in de zaak kijken om, op het plein vliegen duiven op. Ik wil haar hard op haar schouder slaan, maar ik hou vlak voor haar mijn hand stil. Hier zit immers een zwangere vrouw.
'NIET!' roep ik nog eens.
Lees ook: Hanneke: 'Ja, hallo, ik ben je moeder niet!'
De barman zet een wijntje dat ik niet besteld heb voor me neer.
'NUMMER ZES!' roep ik.
C. haalt haar schouders op en zucht.
'Het lag niet echt in de planning,' zegt ze.
We zijn even stil.
'Je weet ondertussen hoe kinderen gemaakt worden, toch?'
'Als er nog één iemand me seksuele voorlichting gaat geven, ga ik gillen,' zegt ze. 'Natuurlijk weet ik dat. Djiez. We hebben ons gewoon verrekend. Dat is ook niet meer gebeurd sinds de eerste.'
'Vijftien jaar geleden.'
'Vijftien jaar geleden.'
'Goh,' zeg ik.
Ik drink mijn wijn op.
'Hé, maar gefeliciteerd,' zeg ik.
'Dank je,' zegt ze.
Ze vertelt over allerlei complicaties die er zijn. Dat was bij de vorige vijf ook niet.
'Dus nou maak ik me ook nog eens de hele dag zorgen. Het is gewoon allemaal anders nu.'
Ze zucht.
'Maar hoe is het met jou?'
'O,' zeg ik nonchalant. 'We hebben net besloten dat er toch geen tweede meer komt. Of ja. Ik. Ik heb besloten dat er geen tweede meer komt.'
'Hoezo?'
'Alles gaat nu gewoon zo goed.'
'Maar dat hoeft een tweede toch niet te veranderen?
'Ik heb ook gewoon geen plek meer in mijn hoofd. Ik krijg het benauwd als ik aan nog een kind erbij denk.'
Het is even stil.
'Al is dat een beetje raar om te zeggen tegen iemand die er bijna zes heeft,' zeg ik.
'Ach,' zegt C. 'Kan mij het schelen. Jij bent jij. Toch? Ik snap het wel. Wat zei de man ervan?'
'Die wil alleen als ik écht wil. Maar hij wil er nog wel tien.'
'Goh.'
'Maar dat halen we sowieso niet meer. Ach, en het lukte toch al niet. Ik ben al een jaar van de pil af. Ik bedoel maar.'
'Je bent ook de jongste niet meer.'
'Ik ben ook de jongste niet meer,' zeg ik. 'Jij bent nog een jonge blom.'
'Maar ja, ik heb zes kinderen.'
We zijn even stil.
'Ach, ik weet het ook allemaal niet,' zeg ik.
'Als je het alleen niet meer wil omdat je bang bent, moet je er misschien nog eens over nadenken.'
'Misschien, misschien,' zeg ik.
Maar ik denk dat ik het wel weet.
'Wil je meer wijn?' vraagt C.
'Ik ben met de auto,' zeg ik. 'Doe maar gewoon spa rood.'
We proosten met water en daarna eten we een bord warm eten leeg.
Lees ook: Hanneke: 'Eigenlijk zijn kermissen de eenzaamste plekken op de wereld'
Ik weet nog precies het jaar dat mijn studenten ineens 'u' tegen me gingen zeggen. Van de ene op de andere lichting, zeiden de nieuwe eerstejaars ineens allemaal 'u'. Ik weet nog niet precies hoe, maar het heeft allemaal met elkaar te maken: leven, liefde, kinderen, keuzes.
Je knommelt maar de hele dag een beetje aan en op een dag ben je een mevrouw.
We proosten met een koffie verkeerd, daarna nog met een thee en dan loopt C. me naar mijn auto. We zijn mevrouwen, en misschien is dat ook wel helemaal niet erg.
Lees hier meer van Hanneke Hendrix.