Op je gevoel afgaan is echt vreselijk overschat
Hanneke gaat op kraamvisite, en dat terwijl ze kinderen helemaal niet leuk vindt. Met uitzondering van de dochter natuurlijk. 'Toch krijg ik er nog steeds de kriebels van, als ik denk aan toen de dochter een baby'tje was. Ze huilde erg veel, al denk ik tegenwoordig eigenlijk dat ze een hele normale hoeveelheid huilde en dat ik gewoon bij elke kik in paniek schoot.'
'Wil jij de baby ook even vasthouden?' vraagt A.
Ik deins achteruit en wijs naar de man, die meteen opspringt en blij de baby aanpakt.
Lees ook: Toen ik S10 op het terras zag, wilde ik gillen
Het is een zoete baby. Heel rustig en lief. Een vriend van me moest altijd professionele oordopjes indoen, als hij zijn zoon verschoonde, zo hard kon dat kind huilen, maar deze maakt alleen maar wat kraaiende geluiden als hij ontevreden is. Toch krijg ik er nog steeds de kriebels van, als ik denk aan toen de dochter een baby'tje was. Ze huilde erg veel, vond ik toen, al denk ik tegenwoordig eigenlijk dat ze gewoon een hele normale hoeveelheid huilde en dat ik gewoon bij elke kik in paniek schoot. Dat vindt ze nu heel erg grappig, als ik daarover vertel. Vooral als ik vertel dat de man juist geen enkel probleem had met huiltjes en doorkomende tandjes en krijsen en alles wat een baby aan geluid produceert waar geen touw aan vast te knopen is. Vrolijk zingend ging hij haar babytijd door. Ik zat ergens in een hoekje van de bank met grote ogen een beetje toe te kijken. Tegenwoordig heb ik daar geen last meer van, want nu kan ze gewoon vertéllen wat er aan de hand is. Dat schijnt heel erg te zijn, want als ouder (nee, als móéder) moet je alles op gevoel doen. Maar als ik mijn gevoel had gevoeld, toen, dan had ik de eerste bus naar weet-ik-veel-waar genomen en was ik misschien wel nooit teruggekomen. Op je gevoel afgaan is vreselijk overschat. Echt hoor.
Nu vind ik, met uitzondering van de dochter, kinderen doorgaans gewoon helemaal niet leuk. Vond ik nooit. Ook niet toen ik zelf een kind was. Ik weet nog dat ik ooit (toen ik een kleuter was, kun je het je voorstellen?) naast mijn moeder bij de bakker stond en er een andere kleuter naar me wees, mond helemaal vol gesmeerd met roomijs van het hoorntje dat hij vasthad, en zei: 'Kijk mama, nog een kindje.' En dat ik toen dacht: 'Ja, jezus, dat hoeft niet iedereen te weten. Je hoeft het er niet in te wrijven.'
Lees ook: Zo verpesten mensen hun kinderen dus
'Zeg, en krijg je nu weer stress?' vraagt A. als de baby een beetje huilt.
Ik denk even na.
'Wil je het echt weten?' zeg ik.
Iedereen aan de tafel knikt.
'Ik ben voornamelijk zó ontzettend blij dat ik zelf geen baby meer heb. Echt, heel erg
opgelucht, voel ik me vooral.'
De dochter kruipt bij me op schoot. Ik geef haar een dikke knuffel. Zonder iets te zeggen.
Gewoon op gevoel.
Hanneke Hendrix (40) deed veel levenswijsheid op als barvrouw in de kroeg. Nu schrijft ze columns en romans en is ze co-host van de ouderschapspodcast Ik ken iemand die. Ze heeft een dochter (4) en een man, en is de laatste Nederlander zonder smartphone. Lees hier meer columns van Hanneke.