Hanneke Hendrix: Kansarm
Hanneke Hendrix schaart zichzelf als ouder van een peuter in de categorie ‘doet ook maar wat’ en is niet te beroerd om te beschrijven hoe ze door de wondere wereld van buggy's, kinderdagverblijven, zetpillen en banaan heen struikelt.
'Het was exact elf over acht in de avond toen ik door mijn rug ging,' zeg ik tegen de beste vriend aan de telefoon. 'Ik weet dat, omdat ik in de pijnscheut het aanrecht omhelsde en precies met mijn oog bij het klokje van de magnetron uitkwam.'
'Maar oppassen, hoor. Niet gewoon naar de eerste de beste fysiotherapeut gaan, hè,' zegt de beste vriend. 'Een vriend van me ging ook met een hernia naar de fysio en daar hebben ze hem zo mishandeld dat hij morfine moest.'
'Oe, lekker, morfine,' zeg ik.
'Nou ja, gewoon een tip.'
'Prima. Maar ik heb al een afspraak. Gewoon bij dezelfde cesartherapeut die ik had toen ik tien jaar geleden een muisarm had.'
Lees ook: Hanneke Hendrix: Naakt op het klimrek
'Weet je hoe ze dat tegenwoordig noemen?'
'Wat? Cesartherapie?'
'Nee, een muisarm.'
'Nee?'
'De CANS-arm.'
'De kansarm?'
'Ja, precies. Complaints of arm, neck and or shoulder.'
'Dat is dan toch gewoon C-A-N-S? Zonder de arm?' zeg ik.
Het is lang stil.
'Toen ik nog in de kroeg werkte, ging ik ook wel eens door mijn rug,' ga ik verder. 'Maar ik kan me niet herinneren dat het er ooit zó pijnlijk inschoot. Maar goed, toen sjouwde ik ook nog niet een kind dat elke week zwaarder wordt mee op de heup.'
'Noem jij je dochter nou dik?' vraagt de beste vriend.
'Ik weet nog dat ik wel eens mijn tanden heb gepoetst met haar op de arm, toen ze net was geboren. Met haar hoofdje tussen mijn kin en borst geklemd, zodat ze niet omkiepte. Woog niks.'
Toen de dochter net geboren was, wilde ze alleen maar op de arm. Op de arm en lopen. Sindsdien heb ik er een sport van gemaakt om zoveel mogelijk te kunnen doen met een kind op de arm.
'Ik heb ook wel eens drie gangen gekookt met één hand,' zeg ik. 'Daarbij is het verbazingwekkend wat voor culinaire hoogstandjes je allemaal kunt doen met een pollepel tussen je tanden. Of een staafmixer.'
'Nou ja,' zegt de beste vriend. 'Hoe dan ook. Je moet haar voortaan gewoon zelf laten lopen. Je lijkt Katie Holmes wel, die droeg dat kind van Tom Cruise volgens mij tot haar tiende overal heen. Je doet het weer allemaal verkeerd. Noemt d’r ook nog eens dik. Die heeft allemaal trauma’s nog voor ze drie is... cherm.'
'Ze is helemaal niet dik!' roep ik.
'Nee, precies! Je bent zelf dik.'
'Ik vind dit een heel verwarrend gesprek,' zeg ik.
Lees ook: Hanneke Hendrix: Tired, but tired. But tired
'Jij moet gewoon iedere dag een stuk fietsen,' zegt de beste vriend. 'Dan komt alles goed met die rug. Grootmoeders tip. Helpt echt. Plus: dan pas je ook over een maandje weer in je kleren.'
'En dan kan ik zeker weer CANS-loos door het leven?' zeg ik.
'Hè?' zegt de beste vriend.
'Laat maar,' zeg ik.
'Jij bent altijd kansloos,' zegt de vriend. 'Daarom hou ik ook zoveel van je.'
We hangen op.
Ik ga maar eens op de fiets naar de stad.
Iedere dag.
Dan heb ik er hopelijk tegen kerst zoveel af, dat ik dat er in een week weer aan kan eten.
Lees hier meer columns van Hanneke Hendrix.