Malou: 'Ik zou mijn pink geven voor normaal kunnen rondlopen'
Malou Holshuijsen, presentatrice bij Radio 1 voor BNN VARA, schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
Het is zaterdagochtend en ik word wakker van de liefdeswekker. Normaal ben ik een groot voorstander van dit fenomeen maar vandaag voelt hij harder dan normaal.
De liefdeswekker is precies wat het woord doet vermoeden: de wekker op de telefoon van mijn liefde-en-tevens-vaste-verkering. Het geluid, te vergelijken met een jankende kleuter, is in eerste instantie niet gelukmakend. Dat wordt het pas zodra ik na de eerste schrik besef dat deze wekker niet voor mij bedoeld is.
Lees ook: Malou: 'Het enige wat ik hoor zijn snikkende sorry’s'
Hij moet eruit en ik mag nog veel langer slapen.
Mijn sadisme neemt een manipulatieve wending als ik half slaperig retorisch vraag of ik even koffie voor hem zal zetten. ‘Nee, blijf jij maar lekker slapen,’ antwoordt hij.
Hij vindt me lief.
Ha.
Wanneer hij vertrekt en de deur achter zich dichttrekt, denk ik nog: ‘Nou nou, moet dat zo hard?’ Een half uur later kom ik erachter dat hij de deur helemaal niet hard dichttrok. Bij het opstaan van de liefde-en-tevens-vaste-verkering kroop er een migraineaanval naast me het bed in. Nog een paar karige minuten later zit ik op mijn knieën op de badkamervloer. Mijn lijf voelt alsof ik zojuist een wedstrijdje shotjes atten van Shirley (Temptation Island) heb verloren.
Alles draait.
Alles doet pijn.
Mijn hoofd steunt op de wc-bril.
Hier is niks menselijks aan.
De uren daarna kun je omschrijven als proefslapen in de hel. Elke zonnestraal voelt aan als een streling van Satan en elk geluid als een nagel over een schoolbord. Wanneer ik mijn afspraken voor deze en de volgende dag via WhatsApp probeer af te zeggen en mensen reageren met ‘gister leuk feestje gehad?’ wil ik hen voor hun leven lang zowel digitaal als lijfelijk ontvrienden.
Lees ook: Malou: 'Er is zojuist iemand voor de trein gesprongen'
Het rare van migraine is dat, als ik mensen vertel dat ik het heb, ik mezelf een aansteller voel. Wanneer ik in de spiegel kijk na mijn zoveelste ode aan WC-eend (lees: de longen uit mijn lijf kotsen en tegelijkertijd hopen dat je oogballen niet uit je schedel vallen) zie ik dat iemand een appje heeft gestuurd met de boodschap dat zij laatst ook een dag met hoofdpijn had rondgelopen.
Rondgelopen ja. Ik zou op dit moment mijn pink geven voor normaal kunnen rondlopen. Er rust een taboe op migraine. Zo zou het ‘niet sexy’ zijn. De eerste die mij kan vertellen welke ziekte wel enige vorm van sexappeal bevat, wint het nummer van mijn psycholoog. Een ziekte is nooit sexy en mensen die moeten dealen met een ziekte zijn het nooit minder.
Vanaf de badkamervloer met stukjes: gegroet allemaal.
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen