Ik heb nooit heel veel gehad met de jaarwisseling. Ik doe al jaren niet meer aan goede voornemens en oud en nieuw is vaak gewoon een dronken doch overrated dinsdag- op woensdagnacht. Of vrijdag- op zaterdagnacht, net hoe het valt natuurlijk. De afgelopen jaren was ik of ziek tijdens oud en nieuw, of zat ik verveeld op de bank naar een wanstaltig concert van Snollebollekes te kijken. 

Lees ook: Carmen: 'Geef je geen feestje, dan krijg je geen cadeau'

De jaren daarvoor waren niet heel veel spectaculairder. Tuurlijk, er werd gefeest door mij en m'n vrienden, maar feesten doe ik eigenlijk veel beter als er geen mantel der verwachting over de avond heen is gedrapeerd. En die afkeer van hoge verwachtingen is exact waarom ik altijd een beetje de kriebels krijg van de periode rondom oud en nieuw en januari. Want dan is het 1 januari. En zitten we opeens in het nieuwe jaar. Wat dan? Gaat alles ineens anders worden? Is het echt een schone lei? Voel je je nu helemaal opgeladen? Is alles van vorig jaar vergeven en vergeten?

Noem me pessimistisch, maar ik heb in januari zelden ergens zin in. Laat staan om vrolijk en hoopvol vooruit te gaan kijken naar wat ik allemaal wil zien gebeuren in het nieuwe jaar. De enige dingen waar ik in januari vaak aan denk zijn: hoelang gaat deze winterdip nog duren, wanneer kan ik met m'n jas open lopen en waarom zitten er zeven weken in deze maand? Januari is de ergste maand van het jaar. Fight me. Ik zou er normaal ook februari aan toevoegen, maar doordat die maand gevoelsmatig en kalender-wise gewoonweg korter duurt, is-ie ook sneller voorbij. De grote boosdoener in die uitzichtloze winter van opstaan in het donker en naar huis gaan in het donker, blijft voor mij dan ook januari. Ik vind het bijna knap als ik mensen juist in die maand hun leven positief zie omgooien. Vijf keer per week naar de sportschool, lekker veel borrels aflopen, aan een nieuwe uitdaging beginnen, het huis aan kant maken – waar halen jullie de energie toch vandaan? Ik ben in januari blut en uitgeblust en het enige wat ik wil is met sfeerverlichting aan mijn favoriete rotprogramma's kijken.

Lees ook: Carmen: 'Rouw moet vooral niet te lang duren en te uitbundig zijn'

Nu is het dit jaar iets anders, want ik heb een baby om voor te zorgen en een familielid met kanker dat niet zit te wachten op mijn pathetische dipjes, dus ik heb even geen ruimte omde seizoendepressivo uit te hangen. Dit jaar ga ik dan ook proberen om iets te maken van die donkerste maand. Laat me de dag plukken in die drie luttele uurtjes dat het zonlicht aan is. Help, dit klinkt toch opeens als én een voornemen én een positieve instelling. Is dat dan het geheim van mensen die zo onwijs veel waarde hechten aan de jaarwisseling? Het feit dat je jezelf wel een beetje moet verplichten tot een nieuw, positief begin? Of in elk geval de illusie ervan? Want wie zegt dat 2022 een beter jaar wordt dan 2021? Ik, hè? Ik ga het gewoon zeggen. Noem het manifesteren zoals de Instagram-zwevers graag doen. 2022 wordt goed. Beter. Klaar.

Deze column staat in het januarinummer van &C 'Gelukkig, een nieuw jaar', dat nu in de winkels ligt en hier te bestellen is.