Als iets een deceptie is in mijn leven, is het wel de Hollandse kerst. En ik zou er wel over kunnen gaan lopen mokken elk jaar, maar uiteindelijk is het toch allemaal mijn eigen schuld. Ik heb in mijn leven namelijk zo verschrikkelijk veel tamme, onrealistische kerstfilms en nog veel meer feelgood-kerstafleveringen van lievelingsseries gekeken dat ik mezelf ervan heb overtuigd dat kerst hoort te zijn zoals bij Hollywood-gezinnen thuis. Dan doel ik dus op: overdadige kerstversiering, uitbundig gedekte tafels met gigantische kalkoenen, harmonieuze familieverstandhoudingen, zoetgevooisde I love you’s. Eigenlijk gewoon alles uit die videoclip van Mariah Carey.

Lees meer: Carmen: 'De paniek van vrouwen van dertig'

Maar zo gaat het dus niet aan deze kant van de Atlantische Oceaan. Om te beginnen word ik elk jaar teleurgesteld door het feit dat het NOOIT sneeuwt tijdens de kerst in Nederland. Echt nooit. Ik vind dat we de uitdrukking ‘een witte kerst’ in de prullenbak moeten donderen en die prullenbak daarna in de fik moeten steken. Want net als wifi in de trein is een witte kerst in Nederland niets meer dan een respectloze fata morgana. En dan de versiering. Ik kom zelf nooit verder dan een treurig miniatuurboompje met een Xenos-slingertje en drie niet-matchende kerstballen. Maar je hoopt dan toch dat je bij je ouders thuis wél een weelderige boom vol engelenhaar, kaarsjes, ballen en liefde aantreft. Het liefst met een berg cadeaus aan z’n voet. Nah, niet bij ons. Mijn ouders zijn heel blij met hun minimalistische interieur en daar past geen troepgevende spar bij.

En dan de harmonie tijdens zo’n kerstdag. In mijn lievelingsfilms is er chaos, verwarring, misschien een korte kibbelsessie over een kalkoen en daar blijft het bij. Uiteindelijk komt het namelijk altijd goed, dan kijken de acteurs elkaar even weeïg aan in hun warme kersttruien en wordt er altijd wel een I love you uitgesproken aan een uitbundig gedekte tafel. En zoom out. In Nederland daarentegen, in het bijzonder bij mijn familie, is het vooral chaos. Ook wel gezellig, maar vooral chaotisch. Iedereen bij elkaar krijgen op dezelfde kerstdag is al een gedoe, laat staan dat alles soepel loopt. Tel daarbij op dat er veel kleine kinderen rondhuppelen, we niet allemaal netjes aan de tafel passen en een echt chic set-down diner komt er nooit van. Geheid dat zo’n stressvol event samengaat met wat sneren, frustraties en onuitgesproken ergernissen, en je hebt een vrolijke kerst bij de familie Felix thuis.

Lees meer: Carmen Felix: 'We moeten meer lullen over wat er in onze kop omgaat'

Kun je nagaan dat er dus ook families zijn waar je moet dealen met een racistische tante, een dronken oom en een oma die tijdens elke gang vraagt wanneer je eindelijk eens een leuk meisje mee naar huis neemt. Nope, kerst is absoluut nooit zoals in de film. Maar hoe je het wendt of keert, het blijft familie. En hoe vaak ik me ook voorneem om de kerst een keer op een warm Thais eiland door te brengen, ik vind het toch moeilijk om er niet bij te zijn. Misschien is een aangebrande saus en gekibbel met m’n vader over de Zwarte Piet-discussie wel ónze kersttraditie. En ik heb nét iets te veel mensen in mijn omgeving die géén ouders of een rotfamilie hebben, om de mijne, met alle gebreken maar zeker ook schatermomenten, niet te waarderen. Ik wil niet zoetsappig eindigen, maar misschien hoort door de motregen over de A12 rijden wel gewoon bij ons.


Deze column verscheen eerder in magazine &C 12, 2018. Lees hier meer columns van Carmen Felix.