Als je Amerikaanse televisieseries moet geloven, heeft iedereen zo’n vriendengroep die nog hechter is dan je familieband. Hele avonden bij elkaar op de faux-lederen banken hangen, spelletjes spelen, klagen over onze vriendjes, vriendinnetjes, ouders en bazen. Vriendinnen die ondanks hun verschillende levens, banen, partners en achtergronden toch altijd bij elkaar komen voor de lunch of een Cosmopolitan en een flink robbertje retailtherapie. Ik kijk naar jou, Sex and the City! Zo gaan die dingen helemaal niet.

De werkelijkheid is bij mij op z’n minst… stukken gefragmenteerder. Ik heb verschillende vriendengroepen. Allemaal niet zo aanstellerig-hecht als die friends van hierboven, maar gewoon mijn vrienden. Ik heb vrienden van vroeger, vrienden van oude baantjes, vrienden van het internet, vrienden van het nachtleven en vrienden die daar als kleine, dwarse puzzelstukjes tussenin zweven. Soms overlappen deze groepen, vaak helemaal niet. De werkelijkheid is niet dat ik vijf handzame, beste vrienden heb met wie ik al jaren lief, leed en appartementen deel. Was het maar zo simpel.

Lees ook: Carmen: 'Vroeger werd mijn geslachtsorgaan liefkozend piepiet genoemd'

Ik merk het vooral wanneer ik dan toch besluit om dit jaar m’n verjaardag te vieren: het is lastig om het klein te houden. Ik kan niet slechts zes mensen uitnodigen onder het mom van intiem. Ik heb nou eenmaal meer vrienden in verschillende vriendengroepen die ik allemaal evenveel waardeer. En als ik het in m’n hoofd haal om er maar zes uit te nodigen voor een verjaardag, kan ik net zo goed alvast een doodskist gaan uitzoeken bij de begrafenisboer. Niet dat ik klaag hoor, nee, ik heb het goed. Je leest de afgelopen tijd steeds meer over eenzame mensen, oud en jong. En niets breekt mijn hart meer dan iemand die ongewild alleen naar de bioscoop moet. Nu ben ik juist iemand die ervan geniet luid kakelend in m’n eentje een hele bioscoopzaal te vullen, maar dat is ook alleen maar omdat ik weet dat ik zo drie mensen zou kunnen charteren om samen met mij naar een nieuw The Rock-vehikel te gaan. Die luxe maakt het extra lekker om voor vrijwillige eenzaamheid te gaan. Het is een beetje hetzelfde als dat ik mijn single vrienden lastigval met uitspraken als: ‘O, ik vind het altijd heeeeeerlijk om alleen te zijn als mijn vriend een weekendje weg is.’ Hartstikke leuk voor mij hoor, maar er zijn mensen die áltijd alleen thuis zijn.

Lees ook: Carmen: 'Het voelt sneu om dit te typen, maar zie het als coming-out'

Dit is dus geen klaagzang of smerige opschepperij over te veel vrienden en bijkomstige – zucht – verplichtingen hebben. Hoewel deze column misschien wel lichtelijk zo begon. Sorry. Ik ben misschien intrinsiek gewoon zo’n figuur die prima af was geweest met één, twee of misschien drie vrienden. Gewoon, omdat ik het liefst alleen, thuis, rustig, op de bank en warm ben. Maar ik ben bang dat ik er door de jaren heen toch iets meer heb verzameld. Kan gebeuren, toch? Zit je dan met je twintig mensen. Allemaal even leuk, allemaal keihard door de selectie gekomen en allemaal mijn vriend. Ik wil ze zeker (nog) niet kwijt, hoor. Maar toch wens ik eenzame mensen die niet dezelfde luxe van een uitpuilende Rolodex vol vrienden hebben, een paar van die van mij. Leen ze maar even, kijk of ze je staan, misschien heb je er iets aan. En als het wat is, kunnen we ze misschien delen.