Ik heb jarenlang bij elke menstruatie die m'n onderbroek bevlekte een vreugdedansje gedaan. Sterker nog: als er onveilige seks was geweest of als ik een paar dagen overtijd was, gingen er absoluut feestelijke 'ze is er weer, mijn rode koningin!'-berichtjes uit naar iedereen die het maar wilde horen. Als vriendinnen klaagden over menstruatiepijn, doorlekproblemen of ongesteldheidsongemakken, was ik altijd de eerste die zei: 'Maar je bent tenminste niet zwanger!' Jarenlang stond ik helemaal niet stil bij de vraag of ik misschien kinderen zou willen. Nou ja, misschien wilde ik dat wel, maar ik had vooral nog helemaal geen zin om me ermee bezig te houden. Ik wilde zo lang mogelijk genieten van een kinderloos leven.

Lees ook: Carmen: 'Soms schaam ik me omdat ik zo enorm actief ben op Twitter'

En nu dan, binnenkort word ik 34 en sinds iets meer dan een jaar zie ik het opeens heel erg zitten. Opeens willen mijn vriend en ik toch wel een baby. Nog steeds weet ik niet of mijn kinderwens zo 'aards' en sterk is als bij andere mannen en vrouwen, maar ik weet wel dat ik heel graag hoop dat we zo blessed zijn dat het een keer gaat lukken. We neuken al een tijdje zonder pil. Eerst een beetje nonchalant met een 'we zien wel'-vibe. Maar de laatste maanden begin ik me toch steeds meer te ergeren aan m'n lichaam. Temperaturen en ovulatietesten dan maar. Stiekem toch precies proberen uit te rekenen wanneer ik op m'n vruchtbaarst ben.

De nonchalance is er een beetje af, iets waar ik me dan ook weer flink aan erger. Ik had zo graag een ongeforceerde, onverwachtse liefdesbaby gewild die er gewoon opeens was. Zonder na te hoeven denken over vruchtbare dagen, eitjes, minder alcohol, afvallen, foliumzuur, een gynaecoloog en überhaupt hoe 'onwijs oud' 34 eigenlijk is om nog zwanger te willen worden als ik al die rotblogs moet geloven. Vrouwen die zwanger willen worden, dat is helemaal geen leuke, gezellige of vrolijke groep waar je bij wil horen. Je wil in de groep 'happy zwanger' of 'happy lege baarmoeder' zitten. Niet in het stel 'unhappy lege baarmoeder' of 'unhappy zwanger'.

Lees ook: Carmen: 'Mensen in stelletjes mogen best weten hoe irritant ze zijn'

Natuurlijk, toen ik eind twintig en absoluut niet bezig was met baren, zei ik altijd: 'Pfff, nee, ik wil echt zo laat mogelijk een baby, ergens midden in de dertig of nog daarna het liefst.' Wist ik veel dat je die niet-stressen-mindset verliest zodra je de 33 aantikt? Ik probeer 'm nog weleens terug te halen, hoor. Zeker als ik verhalen van andere vrouwen lees die wanhopig zijn omdat het maar niet wil lukken, omdat ze single zijn, omdat ze miskraam na miskraam krijgen. Er zit veel zwaarte in deze gekke levensfase waarin je leven probeert te maken. Een zwaarte waar ik eigenlijk zo min mogelijk aan toe wil geven. Ja, ik wil graag een baby. Nee, die baby zit nog niet in me. En ja, ik verlang soms terug naar die tijd dat ik blij was om ongesteld te worden, in plaats van dat ik weer geïrriteerd met m'n ogen naar een bebloede dot wc-papier rol. Volgende maand dan maar weer.

Lees de column van Carmen in de nieuwste editie van &C ('Kinderen veranderen alles'), die nu in de winkel ligt. Je kunt het nummer ook hier bestellen of lees het op Blendle. Geen &C meer missen en profiteren van leuke extra's, word dan hier abonnee.