Nee, ik heb absoluut geen hekel aan fitgirls. En nee, ik pijnig mezelf ook niet door juist massaal de sportiefste, meest afgetrainde, slankste en ook nog eens superknappe Instagram- modellen te volgen. Want ja, dit is een ding, er zijn mensen – relax, ik noem geen namen – die dit doen. Ze volgen een shitload aan supersportievelingen op Instagram om zo zelf ook gemotiveerd te raken om een sixpack te forceren. Eindstand: je zit met je arm vastgeklemd in een bus Pringles strontchagrijnig door de geile foto’s van een of andere hardbody uit Purmerend te swipen, terwijl je jammert dat je gewoon echt even de kracht niet voor dat lesje zumba hebt. Niet vandaag.

Lees ook: Carmen: 'Nope, kerst is absoluut niet zoals in de film'
                        
Ik pas graag. Ik word daar namelijk intens depressief van. Ik zit er een beetje tussenin, denk ik: ik heb geen hekel aan fitgirls, maar ik vereer ze ook niet. Nee, ik ben hoogstens heel erg jaloers op hun doorzettingsvermogen, hun kracht om routines vol te houden en de zelfbeheersing die ze duidelijk hebben. God, wat zou ik graag willen dat ik eens één week had die exact hetzelfde was als de week ervoor. Misschien zou ik me dan ook aan een bescheiden en gezond weekmenu kunnen houden. Want laten we wel wezen: ik ben al triggered door de chemische geur die uit de Subway dampt als ik door de stad loop. Sterker nog: zelfs een plaatje van een stuk kaas doet me al heimelijk verlangen naar dat kaasplankje in mijn favoriete restaurant. Om nog maar te zwijgen over mijn zieke obsessie met ‘het perfecte restaurantbrood’.
                        
En natuurlijk weet ik dat ik flink wat kilo’s zou kunnen missen voordat ik weggeblazen zou worden door een goede, Hollandse windstoot. En ik weet ook heus wel dat ik wat vaker aan de gewichten zou moeten hangen. In elk geval vaker dan ‘een keer per week, soms twee als ik me verveel, maar ja, misschien ben ik nu al wel een maand niet geweest, wie zal het zeggen?’ Sporten en een gezonde lifestyle zijn geen prioriteiten voor mij. Hoewel ik wel steeds vaker, ik ben tenslotte alweer 32, voel dat ik ouder dan 50 wil worden. En het liefst niet uit bed wil worden getakeld door de lijkschouwer als het dan zover is. Maar waarom is het dan zo verschrikkelijk moeilijk om toch die gezonde, gulden middenweg te vinden? En even iets heel anders: waarom vinden beroemdheden, die vast nooit hun panty na het eten willen uitrukken omdat hun voedselfoetus anders stikt, het toch nodig om altijd zo blasé te doen over hun dieetgeheimen? Vertel me gewoon hoe ik gestroomlijnde kuiten krijg zónder van de bank af te komen, in godsnaam Kim Kardashian, hou op met liegen over dat het ‘al heel erg helpt als ik veel water drink’!

Lees ook: Carmen: de paniek van vrouwen van dertig'
                        
Excuus, ik ben aan het ratelen, ik voel het. Moraal van mijn verhaal is dat ik graag met de genen van een fitgirl was geboren. Helaas voor... geen idee wie, is het niet zo gegaan. Ik ben nou eenmaal die jonge vrouw die dagdroomt over gesmolten kaas in plaats van over harde buiken en de geur van gymzaal. En toch ga ik deze veel te intieme column niet afsluiten door op te geven en mezelf te berusten in de dierlijke vetten die m’n lichaam al jarenlang inklemmen. Nee, vergeet het maar. Volgende week ga ik écht twee keer sporten en sla ik dat godvergeten broodmandje af. Hoe mooi die perfect gerezen tarwebolletjes ook glimmen in het kaarslicht.


Deze column stond in het februarinummer van &C, 2019. Lees de laatste column van Carmen in de nieuwste &C (Terug naar de 90's) die nu in de winkel ligt. Hier vind je meer columns van Carmen Felix.