Het is tegenwoordig grappig en quirky om te zeggen dat je zóóó verslaafd bent aan een bepaalde serie of überhaupt gewoon aan Netflix. Alsof je de dood in de ogen kijkt als je nooit meer een seizoen van Stranger Things zou zien. Een beetje overdreven en aandachttrekkerig, had ik dit tot op heden genoemd. Ik bedoel: ik ben heus niet bang om toe te geven dat ik geen échte hobby's als haken of basketbal meer heb en het leeuwendeel van m'n vrije tijd aan mijn vijf favoriete streamingdiensten besteed. Maar een verslaving? Dat is een veel te groot woord, toch?

Dat dacht ik oprecht, tot ik eens eerlijk naar mezelf besloot te kijken. Netflix is voor mij de status quo van een avondje thuis geworden. Ik pak nog zelden een boek na het eten en als ik dan toch een keer een podcast luister in plaats van m'n zitvlak voor de buis te parkeren, voel ik me meteen een intellectueel met een ringbaardje en monocle.

Lees ook: Carmen: 'Er komt een fase dat je je doodergert aan je ouders'

Ik zeur weleens tegen m'n vriend dat ik 'geen zin heb om iets te kijken', om vervolgens met mijn telefoon in bed te gaan liggen om een of andere true crime-documentaire op Videoland op te slurpen tot ik weer last van mijn telefoonhand heb. We sneren soms naar elkaar: 'Jij hebt nooit zin om serie X te kijken, ik kan maar beter zonder jou verdergaan', in de hoop de ander dermate te raken dat-ie opeens wél zin heeft in het tweede seizoen van Westworld. Los van vliegschaamte, klimaatdrammerij en andere zwaartes op onze schouders moeten we ook dealen met existentiële druk in de vorm van 'alle series en films op Netflix die we nog moeten kijken'. Om maar te zwijgen over het feit dat er niet alleen elke dag iets bij komt op je favoriete streamboer, maar dat er stilletjes in de nacht ook titels verdwijnen. Er werd in dit huis nog net geen gat in de muur geslagen toen het laatste seizoen van The Americans opeens van Netflix verdwenen was, nadat we ons acht maanden lang hadden voorgenomen om er eindelijk eens voor te gaan zitten. De invloed van Netflix en consorten gaat behoorlijk ver. Ze zijn in onze levens geslopen, hebben onze avonden en brakke zondagen overgenomen en domineren de groepschats van onze vrienden vol ongevraagde tips en wedstrijden over wie welke spiksplinternieuwe serie als eerste heeft gebinged, tot troep heeft verklaard of op social media de hemel in heeft geprezen. Is het dan nog wel afleiding en ontspanning, zo'n kijkrace? Alle rust is weg en vervangen door onversneden kijkdrang. Waar je tien jaar geleden weleens per ongeluk in een film viel op Veronica (meestal Die Hard) of tien jaar dáárvoor soms naar de videotheek ging op vrijdagavond, is het aanbod nu overweldigend. We moeten al zoveel. En tegelijkertijd natuurlijk ook de hele tijd klagen dat er niks leuks op Netflix, Videoland of wat dan ook staat.

Lees ook: Carmen: 'We moeten allemaal vaker om loonsverhoging vragen'

Je leest het. Misschien is de rol van 'tv-kijken' toch groter dan ik in de eerste alinea dacht. Streamingdiensten bepalen niet alleen mijn kijkgedrag, maar überhaupt mijn gedrag. Het voelt echt heel sneu en aanstellerig om dit te typen, maar zie het als coming-out. Misschien kunnen we met z'n allen afspreken om wat vaker anderhalf uur naar die plant in onze vensterbank te staren, elke avond om 20.30 uur? Dat is pas ontspannend.

Deze column stond in &C 1, 2020. Lees de laatste column van Carmen in de nieuwste editie van &C ('Zeg eens vagina'), die nu in de winkel ligt. Hier vind je meer columns van Carmen Felix. Wil je geen &C meer missen en profiteren van leuke extra’s? Word dan abonnee.