Zonder nu dramatisch te gaan doen, maar twee jaar geleden was echt een flinke big deal voor mij. Ik volg het Songfestival al jaren. Ooit begon ik als tv-verslaafd kind dat niet heel erg kieskeurig was, maar gewoon álles keek, dus dit ook. Later als cynische tiener die oogrollend naast haar ouders zat, terwijl ze het liefst gewoon veertien keer on- en offline wilde op MSN Messenger om aandacht van haar crush te krijgen. Daarna als ironische twintiger die helemaal into 'camp' in het algemeen was, en nu als bloedserieuze dertiger die behoorlijk pissig wordt als iemand weer eens z'n minachting over het Songfestival uitspreekt.

Lees ook: Carmen: 'Baren is een privilege, geen hobby'

Natuurlijk, het is heel kitsch, sommige jaren wilde ik een gat in de muur slaan, omdat er duidelijke pacts tussen bepaalde landen waren afgesproken en ja, Nederland heeft jarenlang uitzonderlijk veel Eurovisieflops voortgebracht, maar toch. Het is een van de weinige entertainmentmomenten die zo groots en Europees (soms zelfs werelds) aanvoelen als dit. En dat is precies waarom ik zo verschrikkelijk veel van het Songfestival hou.

Dus ja, twee jaar geleden, 2019. Samen met vrienden zat ik in een aftandse bungalow ergens in België, toen ook dat nog kon. Een totaal deprimerende plek, ideaal voor een vriendenweekend waar je geen ene reet kunt doen behalve alcohol wegtikken en verkrampt van spanning de finale kijken, waar WIJ plots in de top-3 stonden. Toegegeven, als fervente Songfestivalkijker heb ik een bepaalde muur om me heen getrokken. Of noem het een schild. Dit schild zorgde ervoor dat ik tot aan de laatste minuut overtuigd was dat we niet zouden winnen, dat dat leuke kereltje van Italië ervandoor zou gaan met de winst en dat wij wéér als verliezers zouden afdruipen, zoals we dat vanaf 1975 hadden gedaan, als de trouwe, talentloze honden die we waren.

Erger nog: ik had mezelf al helemaal ingedekt. Ik had overal en aan iedereen luid en duidelijk verkondigd dat ik geen idee had wie die hele Duncan nou weer helemaal was, dat ik dat liedje telkens vergat en geen idee had waarom 'de bookies' – wie dat ook maar mogen wezen – hem toch zo hoog inschatten. Ik had één keer kort naar z'n liedje geluisterd en besloten dat dit 'm weer niet zou worden. Volgend jaar beter!

In mijn omgeving waren veel non-Songfestivalfreaks juist helemaal weg van het nummer. Het had een prima radiohit kunnen zijn, volgens hen. En misschien is dat, in retrospect, exact de reden waarom we in 2019 wonnen. Het feit dat het liedje eigenlijk gewoon een prima radiohit was en het feit dat zo'n doorwinterde Eurovisie-aficionado als ik er nul vertrouwen in had.

Lees ook: Carmen: 'Ik word heel opstandig van de term huisje-boompje-beestje'

Natuurlijk herpakte ik me op de finale-avond al snel als de opportunistische meid die ik ben. Nog nooit heb ik zo hard de naam Duncan geschreeuwd als op die zaterdag. Natuurlijk wisselde ik het – om het zekere voor het onzekere te nemen – af en toe af met 'Ugh we gaan echt wéér verliezen, wat erg'. Maar ja, ik ben in 1986 geboren, wist ik veel dat Nederland ook potentie tot Eurovisiewinst had? Ik ben in elk geval een tevreden mens nu ik weet dat het kán. Als we maar niet wéér 44 jaar moeten wachten.

De grote finale wordt vanavond uitgezonden om 21.00 uur op NPO 1. Speciaal voor deze avond hebben we een &C-bingokaart en -scoreformulier ontworpen. Download ze via de links of vind ze in ons meinummer 'Kom maar op met het Songfestival', hier te bestellen.