Je hoeft echt geen kindervriend te zijn als je zelf een kind wil en je hoeft ook absoluut geen kinderhater te zijn als je zelf geen kinderwens hebt. Volg je 'm nog? Ik heb vrienden die geen behoefte hebben aan kinderen, maar wel hartstikke leuk zijn met dat kleine grut. Alle baby's schattig vinden, hoe erg ze er ook uitzien als een ­verfrommelde oude kerel. En er ook van genieten om met andermans kinderen te spelen, communiceren, lachen – wat dan ook. Ikzelf daarentegen vind de ­meeste kinderen gewoonweg niet zo interessant. Vaak zelfs strontirritant. Ongemanierd. Stoorzenders. En toch wilde ik graag moeder worden.

Lees ook: Carmen: 'Mijn ouders zeiden niet 'volg je dromen!''

Soms krijg ik het gevoel dat ik hierdoor niet helemaal voldoe aan het beeld van een kersverse moeder, iemand die voortdurend gilletjes slaakt bij kleine sokjes, zwangere vriendinnen en vooral: andere kinderen. Mijn moederhart klopt nou eenmaal niet voor ieder ­organisme onder de 1.20 ­meter, sorry. Ik heb gewoonweg niet zo veel met andermans kinderen – of ze moeten echt uitzonderlijk schattig zijn. Het is me weleens overkomen dat ik dacht: jezus, jij moet in een reclame. Maar dit soort gedachten bewaar ik vooral voor m'n eigen kroost. De rest is voor mij maar ruis, eigenlijk.

Mijn punt: het (non-)ouderschap is niet zo rechtlijnig als je denkt. Ik ben heus geen kinderhater, hoor, anders had ik me wel iets langer achter m'n oren gekrabd voor ik me had laten bevruchten. Ik ben gewoon erg selectief met m'n kinderliefde. Ik heb superleuke neefjes en nichtjes bijvoorbeeld, maar je hoeft mij echt geen geinige YouTube-video te laten zien van een peuter die struikelt en met z'n neus in een slagroomtaart valt. De kans is zeer aanwezig dat er geen enkele spier in m'n ­gezicht reageert op een filmpje dat andere moeders hilarisch aandoenlijk vinden. En de kans is ook groot dat ik weinig sympathie voel voor een vreemd kind op straat. Toen ik zwanger was, vroeg een vriendin me of ik 'nu ook de hele tijd smelt bij schattige kindjes op straat?' Ik moest daar lang over nadenken, maar het antwoord was eigenlijk een redelijk resolute nee. Natuurlijk zijn er uitzonderingen als ze écht heel schattig zijn en naar me zwaaien of wat dan ook, maar verder: het zijn gewoon kleine ­mensen – waarom zou ik moeten smelten? 

Lees ook: Carmen: 'Plannen is ook af en toe roepen: 'Morgen gaan wij neuken!''

Misschien een gekke uitspraak van iemand die al ­intens van d'r eigen baby hield toen het nog een ­foetus ter grootte van een doperwt was, maar mijn liefde is gewoon exclusief, hou ik mezelf voor. Random kinderen mogen in hun handjes wrijven als ik ze leuk en aardig blijk te vinden! En aan de andere kant is het helemaal niet raar. Kinderen zijn gewoon mensen. Het zou toch ook volkomen ongepast zijn als ik bij iedere volwassen man in rolstoel of roodharige tiener 'Omg, ik smelt!' zou roepen? Kom op nou, ik ben wel iets kieskeuriger dan dat, laat ze eerst maar een leuk kunstje doen, die rolstoelers, tieners en kinderen. 

Deze column staat in het oktobernummer van &C 'Daar ben je tante voor', dat nu in de winkels ligt en hier te bestellen is.